Hola a todos mis gatitos!!!
sábado, 18 de abril de 2009

Aviso de la gata en el tejado
miércoles, 15 de abril de 2009
Hola a los seguidores de la gata.
Soy Marcos un amigo de Eli y me ha pedido que entre en su blog para avisaros de que pronto estará con todos vosotros.
De momento aún no tiene la conexión a internet pero falta poco para que le den una nueva. Se ha cambiado de compañía y la pobre está en trámites para tener la linea nueva. Anda disgustada por no poder estar por aquí y me ha pedido que os avise que dentro de muy poco volverá a este tejado.
Os pide mil disculpas y perdón porque sea yo el que os de la noticia pero no tiene tiempo para pasarse por mi casa para escribiros y lo hago yo en su lugar.
La pobre está desesperada con tanto papeleo y tanto viaje. Está muy estresada por culpa de internet y de otras cosillas que le han surgido pero ya vereis que en cuanto esté por aquí se le pasa jajajaja.
Os manda un besazo enooorme y muchos besos para todos.

Hasta las narices
jueves, 2 de abril de 2009

Un secreto oscuro 1º capítulo
domingo, 29 de marzo de 2009
-Ya hemos entrado.
-¿Y?
-No hay nada que hacer. Llegamos tarde.
No creí su historia y ahora contemplo su cuerpo muerto en la alfombra. Todo está revuelto. Tenía que haber cuidado de ella y no lo hice. Seguro que algo estaban buscando. Que perverso puede ser el mundo.
-Inspector venga un momento.
-Voy.
-Mire.
-¿Qué narices es eso?
-Parecen muestras de sangre. Estaban detrás de ese armario en un doble fondo en la pared.
-Esto es lo que debían estar buscando por lo que se ve.
-¿Por qué tendría esto guardado? ¿Qué ocurre inspector?
Me quedé absorto contemplando aquellos diminutos votecitos y me acerqué al hueco de la pared. Papeles, documentos que parecían escritos en clave y una diminuta memoria externa. ¿Qué secreto había desvelado? ¿Qué había descubierto para que tuviera que morir? No podía entenderlo.
-¿Qué hacemos con esto señor?
-Guárdenlo y etiqueten todo. Me lo llevaré directamente al laboratorio. Busquen huellas y avisen si hay alguna novedad. Ah! y no digan nada de esos papeles y la sangre.
-Entendido
-El forense está a punto de llegar mientras tanto no entren en la habitación.
No pude evitar salir al jardín a fumarme un cigarro. Notaba como las dudas taladraban mi cabeza. ¿Quien? ¿Por qué? ¿Qué era eso tan importante que me tenía que decir?. No llegué a tiempo a nuestra reunión y se marchó. Maldita sea, tenía que haber ido por el atajo. Joder ahora está muerta.
-No deberías fumar es malo para la salud.
-¿Qué? Ah eres tu.
-Quién si no. Bueno cuéntame.
-Mujer blanca 28 años. Está en la habitación superior. No tiene síntomas evidentes de lesiones.
-Déjame a mi, yo soy la experta ¿Subimos?
-Sí
Otra vez dentro de esa casa. Fuimos al piso superior y dude en entrar otra vez en la habitación. Me quedé en la puerta observando fijamente el trabajo de Carla. Ella es capaz de encontrar una aguja en un pajar. Descubrirá qué le ha pasado.
-No veo signos de violencia. No tiene fracturas, ni golpes aparentes. Coloración extraña en los ojos de color azulada y verde. Boca limpia sin coloración. La lengua y garganta parecen estar bien. Creo que ha sido envenenada. Pero no veo signos en la boca. Será mejor que me la lleve y la examine a fondo en el laboratorio.
-¿Puedes saber con qué?
-No, nunca había visto este tipo de coloración. Puede ser un veneno nuevo. Los análisis me lo dirán. Tomaré la temperatura corporal para determinar la hora del fallecimiento.
-Voy preparando todo y te acompaño.
-De acuerdo. Chicos venir ya podemos llevarla al laboratorio. Carácter preferente.
Cogí todas la muestras y su agenda. Tendría que buscar entre sus página a algún familiar para avisarle de lo sucedido. Pobre chica no se merecía esto.
Nada más llegar al laboratorio María esperaba por mi. Tenía esa cara de haber descubierto algo importante.
-¿Qué has encontrado?
-¿Como lo sabes?
-Ya veo que soy muy transparente. Fui al parque que me dijiste. Encontré esto.
-¿Qué es?
-Un pañuelo. Lo he analizado y contiene cloroformo. También saqué fotos del escenario. La arrastraron por la arena. Las marcas eran evidentes. Conducían al aparcamiento y encontré un pequeño frasco cerca de la arena No sabemos aún que contiene. Marcos está analizando su contenido pero no ha dado aún con la respuesta.
-Muy bien. En cuanto sepáis qué es avisarme. Me voy con Carla al deposito.
Un pañuelo con cloroformo. Seguro que la siguieron y aprovecharon la ocasión para llevársela. Que tendrá ese frasco. Seguro que de eso quería hablarme.
-A ver ¿Vas a entrar o no.?Tengo algo interesante en la muerte de la joven.
-Lo qué.
-Encontré una pequeña lesión en el cuero cabelludo.Un pinchazo. Tenía la misma coloración que los ojos. Azul y verde. He sacado muestras y ya se lo han llevado para analizar. También he sacado muestras de sangre, pelo, uñas ,contenidos gástricos y demás. Ya sabes.
-Ya. ¿Y hay algo más?
-Sí, he analizado el corazón. Sufrió una parada cardíaca. Fíjate aquí.
-La misma coloración
-Sí. Lo que le hubiesen inyectado paró su corazón. No había visto nunca algo así. Es muy raro. Este veneno dejo una clara coloración en los ojos y el corazón. Es muy extraño ¿No crees?
-Sí, demasiado extraño. ¿Sufrió?
-No, la muerte fue rápida, un minuto como mucho.
- Ya
-¿No lo coges?
-¿Él qué?
-Tu móvil. Está sonando.
-Sí diga... Vale subo ahora mismo.
Marcos tenía algo importante. Ya ha analizado los frascos y la memoria. ¿Qué contiene esa sangre que es tan urgente?
-Jefe no se lo va a creer
-¿Qué pasa?
-Primero he analizado el frasco que me entregó María. Contiene suero salino y una extraña bacteria desconocida. No había visto nada igual. He analizado también la sangre de los botes y casi todos los frascos contenían lo mismo. Salvo uno
-¿Y qué tenía esa sangre?
-La mayoría de la sangre contenía signos aparentes de enfermedad
-Es un líquido espeso. Contiene muchísimos ingredientes diferentes, Juan está ayudándome a descifrar qué es. Y la memoria externa la he pasado a Tomás, aún tardará en poder descifrar los archivos y los documentos.
Continuará.....

Cosas pendientes, premios y agradecimientos
sábado, 28 de marzo de 2009
Debo darle las gracias a Eulalia por el enorme trabajo de crearme la plantilla nueva ( En cuanto tenga algo más de tiempo te lo agradeceré como es debido). Espero que os guste y disfrutéis dejando vuestras huellas jijiji.
1.- Elegir al menos 7 blogs o sitios de Internet que, por su calidad, su afinidad o cualquier otra razón hayan conseguido establecer un vínculo que desees reforzar y premiar con un "no-me-olvides", y enlazarlos en el post escrito.
2.- Escribir un post mostrando el premio, citar el nombre del blog o web que te lo regala y notificar a tus elegidos con un comentario.
3.- Opcional: Exhibir el premio en tu blog.
Este otro premio me ha sido concedido por Mara http://mamapaez.blogspot.com/ Y tengo que compartirlo con 10 chicas. Vale pues mis elegidas para recibir este premio sois las más recientes en este tejado para agradeceros vuestro cariño. Aquí van los nombres de las 10 ganadoras:
Gracias Estrellita por este precioso poema. Todos deberíamos cuidar a nuestras mascotas y nunca abandonarlas. Un biquiño enorme guapetona
P.D. Si me he olvidado de recoger algún premio o regalo o de algo más por favor avisarme que ultimamente tengo la cabeza ida
Un biquiño

A la tarde ya tengo internet!!!!
sábado, 28 de marzo de 2009

Se me ha muerto internet :(
miércoles, 25 de marzo de 2009
Hola a tod@s!!

Terra Meiga.
sábado, 21 de marzo de 2009
Voume xuntar co meu mar.
Cheo de ledicia na miña barca
volvo tranquilo ó que sempre foi meu lar.
Ondas bravas e escuma.
Pídoche permiso pra poder voltar.
¿Ónde vas percebeiro?
Danzo entre o mar e a terra.
Loito contra auga
pra o froito desta terra poder tomar.
Pidoche permiso pra poder voltar
¿Ónde vas gaiteiro?
Vou tocar a más doces melodías
Bailan todos o meu son.
Cantigas que sáen do corazón.
Pidoche permiso pra poder tocar.
¿Ónde vas muiñeira?
Vou danzar o son do gaiteiro.
Pra poder xogar con vento.
Pra poder encher de ledicia o tua terra.
Pidoche permiso pra poder Bailar.
¿Ónde vas pulpeira?
Vou preparar estes froitos sacados do mar.
Pra encher o bandullo a todos os da terra
e os de fora tamén poden probar
Pidoche permiso pra poder cociñar.
¿Onde ides meu pobo?
Vamos todos xuntos a celebrar.
Nacemos nesta terra meiga
É algo que non se pode olvidar.
Pedímosche permiso pra o teu froito poder degustar.
Pra o teu gaiteiro poder escoitar.
Pra cas túas muiñeiras poder danzar.
Pedímosche permiso GALICIA
Terra meiga que xoga cos verdes bosques e o enorme mar.

Problemas para acceder a tu blog solución
sábado, 21 de marzo de 2009
¡¡¡¡¡Me he llevado un susto de muerte!!!!!
No me dejaba acceder al blog porque decían que mi cuenta podía ser software espía o tener virus. Os dejo el mensaje que me apareció:
Lo sentimos pero tu consulta se parece a las solicitudes automatizadas de virus informáticos o programas espía. Para proteger a nuestros usuarios, no podemos procesar tu solicitud en este momento. Restableceremos tu acceso lo antes posible, por lo que puedes volver a intentarlo en unos momentos. Mientras tanto, si sospechas que el equipo o la red han sido infectados, puede que quieras ejecutar un analizador de virus o un programa que elimine software espía para asegurarte de que el sistema no está afectado por virus u otro software malicioso.
Si recibes este error de forma continuada, quizás puedas resolver el problema eliminando la cookie de Google y volviendo a acceder al motor de búsqueda. Si deseas obtener instrucciones específicas para el navegador, consulta el centro de asistencia online correspondiente.
Si toda tu red se ve afectada, encontrarás más información en el Centro de asistencia de búsqueda en la web de Google.
Te pedimos disculpas por los inconvenientes que esta situación haya podido causarte y esperamos que en breve puedas volver a utilizar Google
Si a alguien más le pasa esto (hay muchos al parecer) eliminar todo el historial de exploración, pasar un antivirus y otro para detectar software espía y a continuación reiniciar el ordenador. Esperar un poco e intentar de nuevo entrar en el blog. no deberíais tener problemas.
Seguramente el ordenador estará limpio pero más vale asegurarse. Os dejo el aviso no valla ser que os pase a vosotros también. Tomar nota por si os pasa.
Un biquiño y espero no tener más problemas y sustos. Que casi me pega un infarto pensando que alguien me había robado o infectado el blog fuuuufff

Ya tenemos música sobre el tejado y habrá más cambios
sábado, 21 de marzo de 2009
Hola a tod@s!!!
Estoy super feliz. He logrado al fin poder poner música sobre este tejado. Después de varias horas de lucha con los códigos y otras cosas he logrado al fin aclararme. Ahora contamos con música para danzar sobre el tejado.
He recopilado mis canciones favoritas de artistas gallegos. Podréis escuchar a Carlos Nuñez, Milladoiro y Luar na Lubre. Casi todos en directo para darle más vidilla
Teneis muchas donde escoger para animar los ratos de lectura. Espero que os gusten todas las que he seleccionado.
También quería avisaros que el tejado cambiará de aspecto muy pronto. Voy a modificar la plantilla y añadir algún que otro toque personal. Os dejo a continuación algunas de las posibles imágenes nuevas.

Hoy no publicaré
viernes, 20 de marzo de 2009

Café Literario
jueves, 19 de marzo de 2009

Mi cielo
miércoles, 18 de marzo de 2009

Pesadilla: Perdida
martes, 17 de marzo de 2009
Se ha notificado a Blogger de que cierto contenido de tu blog infringe presuntamente los derechos de autor de otras personas, según la ley estadounidense de protección de los derechos de autor (DMCA, Digital Millennium Copyright Act).
PROCEDO A EDITARLA ENTRADA EN EL BLOG ELIMINANDO LAS DOS IMÁGENES QUE CONTENÍA POR LAS CUALES CREO QUE SE ME HA DENUNCIADO PUES LA ENTRADA ESCRITA ES DE MI PROPIA CREACIÓN.
Entra la noche poco a poco. El cielo tiene un color rojo intenso. A mi alrededor un descampado enorme con hierba alta y seca. No sé por qué estoy ahí. No sé como he llegado. No reconozco el lugar.
Cerca de donde me encuentro hay un pequeño montículo. Decido sentarme para ver la puesta de sol. El día se acaba y deja paso a la noche. Bajo del montículo y contemplo el horizonte.
Qué hago aquí?
Donde estoy?
Como he llegado?
Sigo y sigo caminando. A lo lejos una figura extraña. Camino para ver qué es. Según me acerco logro distinguir la sombra.
Miro a mi alrededor y me doy cuenta que hay un claro. Me acerco y veo en el suelo entre un gran barrizal una tartera vieja. Decido averiguar que pasa, que contiene esa tartera que tanto asusta al caballo. Cuando estoy suficicentemente cerca me agacho. Solo tiene agua turbia. Hay mucho barro alrededor. Vuelvo otra vez la mirada hacia ella. De repente empieza a brotar sangre.
-Levántate, vete, corre huye de eso , quieren hacerte daño. Dice una voz a mi espalda.
-¿Quien eres? ¿ Eres tu el que esta haciendo esto? ¿Por qué esta sangre? ¿Por qué me asustas?
Nada no responde. La figura avanza hacia mi de espaldas. Esta a un escaso metro de mi entonces me contesta.
-Ya no tengo nombre. Lo perdí hace mucho tiempo. No intento asustarte, solo quiero que veas lo que me ocurrió.
-Pero ¿Qué te pasó? ¿Por qué tanta sangre?
-Fui asesinada en este descampado hace mucho mucho tiempo. Dijeron que era una bruja.
-¿Quien decía eso?
-Los antiguos habitantes del pueblo.
-Y eso ¿Por qué?
-Porque una vez cuando aún era un niña, un joven me acuso de brujería por recoger de la calle un gato negro.
-¿Solo por eso?
-Sí, eran otros tiempos. Cualquiera podía ser acusado de brujo, incluso por recomendar manzanilla para el estomago. Era considerado brujería utilizar hierbas.
-Y ¿Te asesinaron?
-Sí, me trajeron hasta este descampado. Fui apedreada, golpeada y sacaron toda la sangre de mi cuerpo para purificarlo. Me arrancaron los ojos y la lengua para que no pudiera verlos desde el infierno y condenarlos con mi lengua. Eso decían.Luego me enterraron aquí en el lodazal.
-¿Como pudieron hacerte eso? ¡¡¡Solo eres una niña!!! ¡¡¡Que barbarie!!! ¿Llevas mucho tiempo aquí? ¿Necesitas mi ayuda?
-Llevo mucho tiempo. Esperando que alguien me viese. Ahora has llegado tu. Me ves y puedes escucharme. Puedes ayudarme en algo
-¿En qué?
-Llévame hasta el horizonte, tiene que haber una luz. ¿La ves?
-Sí, la veo, gírate y dame la mano.
-No, no puedo.Es mejor que no veas mi rostro.
-¿Por qué?
-Sigue desfigurado, tu solo háblame y yo seguiré tu voz.
-Vale vamos, súbete al caballo y nos iremos.
La niña se subió a lomos del caballo y emprendimos el viaje. En el horizonte una luz hermosa y enorme. Cegaba la vista pero no podías apartar la mirada. La niña bajo del caballo y se fue hacia ella.
-Ya nos veremos. Muchas gracias.
-De nada. Sé feliz.
-Lo haré llevaba mucho tiempo esperando este momento. Perdona que te asustara.
-No pasa nada. Cruza ya.
Se fundió en la luz. Un brillo enorme ilumino el prado de hierba seca. Comenzaron a brotar hermosas flores en el campo. Flores rojas que por siempre recordarían la barbarie cometida en ese lugar. Una vida arrebatada por el fanatismo y la locura.

Confuso
lunes, 16 de marzo de 2009

Más premios sobre el tejado!!!
lunes, 16 de marzo de 2009
Que alegría, que alboroto, he ganado más premios piloto!!! Jajajajajajajajajaja. Perdonar se me fue momentaneamente el riego de la cabeza. A continuación voy a dejar todos estos premios sobre la vitrina del tejado
Estos preciosos premios me han sido concedidos por LuNa. Mi bella LuNa se ha acordado de esta humilde gata y le ha entregado un montón de premios. Yo he escogido estes dos Blog Joya para el alma y Premio por vuestra amistad y cariño. Tenía muchos para elegir y podía habérmelos llevado todos. Pero esta gata no quiere ser egoísta y con estos me conformo dado que se que LuNa no se enfadará. Muchas gracias de corazón. Por acordarte de esta gata. Sigue iluminando noche tras noche este tejado. Ya sabes que la gata esta hipnotizada por tu brillo y belleza. Un biquiño moi grande!!!Y GRACIAS!!!
Este precioso premio me fue otorgado hace ya días pero no pude recogerlo. Te pido perdón Luna por no haber ido antes a buscarlo. Muchas gracias por pensar en mi para este bello premio. Es un honor. Te digo lo mismito que a LuNa . Espero que sigas iluminando noche tras noche este tejado afortunado. Pues tiene para él solito dos lunas que lo iluminan. Muchas gracias!!!
Este tan hermoso me lo ha concedido Estoy-viva (Mari). Había también varios por recoger. me quedé con este porque me pareció muy hermoso y a esta gata le encantan las flores. Muchas gracias de corazón Mari. Ya no se que decirte ni como agradecerte tu cariño. Eres genial!!!
P.D Hoy no puedo avisaros de los premios espero que me perdoneis pero sois muchos y tengo que preparar mi relato de hoy. Perdonarme.
Necesito vuestra ayuda
lunes, 16 de marzo de 2009
Quería pediros un favor.Estoy buscando por Internet una imagen de patas de gato. Quería cambiar la plantilla del blog y añadirle de fondo algo parecido a esto:
No doy encontrado una imagen más grande. Necesitaba que su tamaño fuera mayor. Hace tiempo vi un fondo de escritorio en un ordenador que tenia el fondo blanco con huellas de gato haciendo varios caminos y dos ratoncitos en una esquina. Si alguien sabe de esa imagen o una parecida a las que os he puesto por favor que me la envie por e-mail. Necesito que sea más grande que estas. Muchas gracias!!!

Abandonado
domingo, 15 de marzo de 2009
Decidí echarme yo también a dormir un rato. Me fui para mi cama y enseguida conseguí dormir. Al despertar me sentí algo triste. Ella me vio y enseguida vino a consolarme y mimarme.
Ahora soy tan feliz estando a su lado, que ya casi no recuerdo ese pasado triste y amargo.
No tuve lujos al nacer. Todo lo contrario. Lleve una vida difícil. Hambre, frió y suciedad por todas partes. Mis padres no pudieron cuidar de mi como debieran. Cuando ya tuve la edad suficiente me vi en la calle. Recorriendo cada día las mismas calles. Con frió y lluvia. Tembloroso y hambriento. No comprendía porque tenia que vivir así. Veía a los demás felices y contentos con sus familias.
Yo en cambio estaba solo. Cada vez que me acercaba a alguien este huía despavorido o me increpaba para que no osase acercarme.
Estaba solo en el mundo. No tenía familia ni tampoco un hogar. No sabía lo que era la felicidad. Noche tras noche buscando un rincón donde poder dormir tranquilo sin que la lluvia o el frió se adentrasen en mi cuerpo. Todos los días intentaba buscar algo de comer pues el hambre hacia mella en mi cuerpo. Cada vez estaba más débil y desfallecía lentamente.
Una tarde lluviosa una joven noto mi presencia y se acerco preocupada. Nada más verme se asustó al ver mi estado. No dudo en buscarme ayuda y un lugar donde dormir.
Cuando desperté me encontré en una habitación grande. La luz del día me cegaba y no comprendía que hacia allí. La joven apareció en la puerta y me sonrió. Me preguntó si estaba bien. Yo asentí con la cabeza. Me preparó un baño, me dio de comer y una cama.
Pero sabía que eso seria momentáneo, pues yo no era el único en esa enorme casa. Había muchos más como yo. Enfermos, desfallecidos, sin familia y sin un hogar. Abandonados por todos.
Fui recuperando mi salud poco a poco pero seguía faltándome algo. Un hogar, una familia.
Cada vez eramos más en aquella enorme casa. Por uno que encontraba un hogar otros dos entraban. La situación era desesperante para mi. Necesitaba salir de allí, pues eso significaba que había encontrado un hogar.
Una tarde después de jugar con los demás la joven se acercó con una sonrisa.
-Han llamado interesándose por una adopción. Le he hablado de ti . Esta tarde podrás conocerla esta muy interesada en tu historia y puede que por fin tengas un hogar.
Me sentí tan tan feliz que no pude parar de rondar toda la tarde por mi miedo.
Cuando por fin tenia que salir me dí cuenta que yo no era el único que iría a esa cita. Eso me entristeció. Pues yo aún no estaba recuperado del todo y los demás estaban mejor que yo. No me iba a querer a mi. Había estado muy enfermo y sé que se lo contaría. ¿Quien quiere un enfermo? Llego el momento de conocerla y no pude evitar quedarme en un ricón. Los demás se acercaban a ella jugaban y correteaban para llamar su atención. Yo en cambio estaba inmóvil, quieto en el ricón. Se acercó a mi y me acarició. Noté una felicidad inmensa.
-Y este?Dijo acariciándome
-Bueno esta aún un poco enfermo. Cuando lo recogimos de la calle estaba muy mal pero poco a poco se va recuperando. No pasa nada si no lo quiere. Otro lo querrá adoptar.
-Y ¿Cuanto gente se ha interesado por él?
-Nadie. Al estar enfermo aún no se interesan. Además como es tan quieto y tímido no suelen preguntar por él.
-Ya entiendo. Pues lo escojo a él.
-Esta segura. Necesita aún muchos cuidados.
-No me importa. Yo lo cuidaré y le daré un hogar.
En ese momento me sentí el ser más afortunado del mundo. Por fin tenia una familia y un hogar. Por fin alguien que me amase y cuidase. Por fin un hogar.
-Bueno y tiene nombre.
-No aún no le hemos puesto nombre.
-Vale. Te llamaras Keko. A partir de ahora yo cuidaré de ti y jamás te abandonaré. Jamás
Por fin tenía nombre. Keko. Sonaba tan bien. Soy un gato afortunado. Tengo una buena familia y una madre que vela por mi. Me ha cuidado con mucho cariño y esmero. Me dio una oportunidad y siempre le estaré agradecido. Ya estoy recuperado del todo y ahora soy un gordinfón mimado. Duermo todas las noches con ella y siempre le estaré agradecido. Siempre me preocuparé por ella. Gracias por darme la oportunidad de vivir. Gracias mi mamá humana por confiar en mi.
GRACIAS MAMA!!!!!

Ya ha llegado la hora de los Votos!!!!
domingo, 15 de marzo de 2009
Ya ha llegado la hora!!! Comienzan las votaciones para el CETH IV.
Os preguntareis que es eso del CETH. Bueno esta gata os lo explica brevemente.
Se trata del Concurso Escribe Tu Historia de EL MOSQUITERO. Antonio E.Zafra (gran amigo y maestro jajaja) es el creador del mismo.
En esta IV edición los relatos tienen que suceder en un día soleado. Es el tema obligado para participar. En total somos 27 los participantes en este concurso. Yo he participado en él con mi humilde relato “El vasito de cristal”.
Desde este tejado me gustaría que visitaseis El Mosquitero y ya de paso os pediría que leáis los fantásticos relatos presentados. Merecen de verdad que os sumerjáis en ellos. Yo ya he leído la mayoría y me he quedado impresionada con todos. Aún no he votado pero lo haré en cuanto acabe de leer los que me quedan.
Si queréis votar solo tenéis que pinchar aquí leeros bien las instrucciones y dejar vuestros votos. En total hay que dar 5 a 5 relatos que más os gusten. Si os gusta mi relato votadme. Si no no pasa nada. Son muchos y realmente muy buenos.
Ya sabéis a leer y a votar!!!!!
Gracias a todos!!!!

Inquieto.
sábado, 14 de marzo de 2009
Que manía que tiene de complicarlo todo. Si es que no vas a cambiar nunca. Hace tanto que te conozco que se que también esta noche no dormirás. Como si darle vueltas a la cabeza solucionara las cosas.
No vas a arreglar todo ahora preocupándote. Pasó y punto. Que le vamos a hacer. Yo ya intenté avisaros aquella mañana. Pero no me hicisteis caso.
Oye has vuelto!!! No te preocupes tarde o temprano se le pasará. Yo no puedo hacer nada. Ya sabes que no me hace caso.

Lluvia de premios sobre el tejado.
sábado, 14 de marzo de 2009
Tengo el tejado otra vez lleno de premios sin colocar. Durante estos últimos días me ha sido imposible recogerlos y guardarlos en la vitrina del tejado y dar las gracias a aquellos que me los han concedido. Aquí van a continuación mis hermosos premios:
Mi gran AMIGA Mara me ha concedido este fantástico premio. Gracias de corazón. Hoy no soy capaz de expresarte mi agradecimiento. Tengo los sentimientos a flor de piel y estoy segura que empezaría a llorar y me sería imposible agradecerte todo tu cariño. Simplemente GRACIAS CON TODA MI ALMA AMIGA.
Este otro premio me ha sido otorgado por Jose ese gran poeta que llena mi tejado de sentimientos y música. Uno de mis grandes AMIGOS. Aquel que expresa en tan poco tantos sentimientos y emociones. Llena a esta gata de alegría y energía cada día gracias a sus bellas palabras. Simplemente GRACIAS DE CORAZÓN AMIGO.
Otro premio más concedido por ese gran ser llamado Mari. Premio "Todo va a ir bien""Buena suerte" Me ha llegado hasta lo profundo de mi ser. Es tan positivo y esta tan lleno de cariño que me da pena no haber pasado antes a por él. Mari nunca cambies. SIMPLEMENTE GRACIAS CON TODO MI SER.
Aquí dejo a continuación un regalo maravilloso que ha llegado hasta mi tejado de la mano de Jose. Gracias de corazón. Tiene una sorpresa dentro que no os desvelo para eso tendréis que visitarlo.
EN EL TEJADO
…Eres la vela,
que enciendes
mi alcoba.
Cuando
los demás,
la apagan…
Rendida
viernes, 13 de marzo de 2009
Reía, no podía parar. De repente ese escalofrío del alma. No podía ser. No estaba pasando otra vez. La risa se calló. Poco a poco otra vez esa sensación. No estaba ocurriendo otra vez. No podía ser.
La angustia volvió a golpearme de nuevo en lo profundo del alma. Ya sabía lo que intentabas decirme. Pero me revelé.
El miedo de nuevo atrapado en mi mente. Pensé para mis adentros "No puedes hacerme tanto daño. Tienes que ser indulgente esta vez. Ella y sus seres queridos no se lo merecen. Esta vez no. No puedo permitirlo"
Pasaban las horas y no había noticias. Paralizada la mente y el corazón. BLANCO. Ningún pensamiento.
Ahora que por fin había arrancado ese dolor por el ser querido me golpeas otra vez.
Palo tras palo, caída tras caída, golpe tras golpe. Sufrimiento y nada más.
No puedo más. No lo soporto ya. Mi alma esta magullada y dolorida. Me asfixias lentamente. Dices que puedo con eso y más. Pero estoy rendida, cansada. No puedo con otro golpe más. Ahora no.
Mi alma grita dolorida. Ahogada en llanto.
Pena y nada más. Ahogada en llanto de nuevo.
Durante muchos años he sido fuerte. Ni una lágrima. Pero ahora no puedo parar. Pienso para mis adentros que tratas de castigarme por algo malo que he hecho. Que solo merezco el sufrimiento de mi alma. Solo dolor.
Si alguna vez he hecho daño sabes que no ha sido queriendo. No podría y lo sabes. Yo no soy así. No puedo guardar tanto odio ni rencor hacia nadie. No puedo. Sabes quien me ha hecho daño pero no le guardo rencor. No puedo desearle mal. No dejo que el odio se apodere de mi. Solo les deseo la felicidad. Aunque ellos me odien con todo su ser solo por ser como soy.
Otra vez lágrimas mientras saco todo esto fuera. Me siento estúpida, tonta. Por qué lloro? Por qué me siento así? Soy estúpida. No puedo, ya no puedo más.
Dame un respiro, solo uno. Déjame alguna puerta abierta. Pues ahora todo parece cerrado.
Mi luz se apaga lentamente. Me falta la fuerza de antaño. No consigo levantar mi alma ahogada, magullada, rendida y nada más. No veo bien la luz pues se aleja poco a podo de mi.
Otra vez recuerdos amargos. Otra vez nada más que sufrimiento.
Por qué? Por qué?
La vi y la angustia por ella se desvanece. Pero mi alma no brilla como antes.
Intento expresarle mi amor pero no puedo pues un nudo en la garganta me lo impide. Solo puedo besarla una y otra vez. Sus ojos brillan y eso me reconforta un poco.
No podría soportar que te llevases a alguien más de mi lado. Ahora no. Necesito su fuerza y cariño . Los necesito a todos. Por ellos soy quien soy. Vivo por ellos y lo sabes bien.
Has apartado a muchos de mi lado y día tras día lucho por seguir. No quiero que sufran por mi. No podría soportarlo.
Otra vez lágrimas. Otra vez pena. Necesito sacar esto . Lo necesito. Me ahogo cada vez más y más... déjame sacar esto fuera. Necesito expresar el dolor y sufrimiento de mi ser. La impotencia me ahoga. No puedo hacer nada más.
Necesito ver la luz al final del camino . Necesito saber que este sufrimiento tiene su recompensa por muy pequeña que sea. Solo eso y nada más. Lo necesito. Dame un respiro. Solo eso y nada más. Solo eso. Solo eso.

De regreso al tejado
viernes, 13 de marzo de 2009
Ya he regresado de nuevo a mi tejado. Pido perdón por no dar señales de vida en los últimos días pero me fue imposible pasar por aquí. Lamento que os hayáis preocupado por no contestar. Ahora ya me voy recuperando poco a poco del susto. Aun estoy algo "chof" pero gracias a vuestros ánimos me voy recuperando poquito a poquito. Confieso que he llorado como una loca al leer vuestras palabras de apoyo y ánimo. No sabía que estabais tan preocupados por mi.
Ahora me toca ponerme al día con vuestros blogs (buff lo que tengo que leer) y publicaré los relatos de mi libreta.
Esta semana he sido incapaz de encender el ordenador. Me he dedicado a escribir en una libreta que me ha regalado mi madre en mis ratitos libres. Publicaré poco a poco lo que he escrito y tengo preparada una sorpresa que espero que os guste. Prometo ponerme al día poco a poco.
No se muy bien como expresaros mi agradecimiento por vuestro ánimo y cariño. Ahora mismo tengo la cabeza hecha un lio jajaja.
Os lo agradezco de corazón y no escribo nada más que estoy otra vez llorando. Si ya digo yo que cada vez me parezco mas a la muñeca de nenuco jajaja.
Un biquiño enorrrrrrrrrrrrrrrrrmeeeeeeeeeeeeee para tod@s!!!!
GRACIAS

Aviso de la gata
martes, 10 de marzo de 2009
Hola a tod@s
Os escribo para avisaros que durante unos días no podré publicar nada. Un familiar al que quiero muchiisimo esta en el hospital. Por eso no he estado los últimos dos días por aquí, no os he contestado, ni recogido los premios. En cuanto la cosa mejore os contestaré y recogere esos premios que tan amablemente me habéis otorgado. Mil Disculpas espero que me perdonéis.

Y no pude decirte adiós
sábado, 7 de marzo de 2009
Había llegado el día y tenía que hacerlo. Aunque no estaba preparada para tal golpe. Cogí el coche y un nudo en la garganta me ahogaba lentamente. De camino mis lágrimas intentaban escapar pero yo se lo impedía.
No para ya. No puede verte así conten ese sentimiento. No arruines este momento. Que note que estás bien. Que puedes hacerlo.
Llegue por fin a la planta. El pasillo era enorme y mi corazón temblaba. Abrí con cuidado la puerta.
Ya no eras el mismo. Ahora no notaba tu fuerza y tu energía. Estabas apagado, triste. Me quedé un momento en la puerta observándote fijamente. Intentando fijar en mi mente tus recuerdos. Los recuerdos de momentos alegres y no esta situación. No quería recordarte así en mi mente. No era capaz. Me llamaste con voz débil y me acerqué. Otra vez ese nudo en la garganta. Hablamos de cosas absurdas y temas sin importancia. Yo te preguntaba como te sentías pero eras incapaz de expresarte. Y derrepente vi tus lágrimas y no pude. Tuve que irme. Corrí por el pasillo. Ahogada en mis lágrimas.
Por que tenía que sucederle a él. Ahora que podía disfrutar de la vida se apagaba. No comprendía porque te alejaban de mi. Yo te necesitaba. Yo te quería. No podía soportar perderte. Me dolía tanto por dentro que no pude reprimirme y me ahogue en llanto.
El dolor se hizo inmenso. Yo no quería que te fueras. No era capaz de soportar ese dolor que me ahogaba cada vez más. Después de un rato logré serenarme y volví de nuevo. Me preguntaste que me había pasado.
Nada es que se me metió algo en el ojo y me picaba. A mi también me dijiste.
Te cogí la mano fuertemente, te besé y acaricié. Mi mirada estaba fija en tus ojos tristes. Mi voz temblaba y te animaba. Te decía que estuvieras tranquilo que todo iba a salir bien. Que no te preocuparas, que todos te queríamos. Bromeamos un rato y te hable de cosas absurdas para poder arrancarte una última sonrisa.
Estaba destrozada por dentro. Me hice la fuerte. Otra vez deje una coraza en mi ser. Pensé para mis adentros.
Llegó entonces el momento de irme. Te abrace fuertemente. Era casi incapaz de separarme de ti. Te bese una y otra y otra vez. Te di la mano. Y volví a besarte. Intenté despedirme pero fui incapaz.
No me digas eso mañana vengo otra vez para verte. Hasta mañana abuelo.
Y noté en ese momento una tristeza enorme. Me dirigí al pasillo al encuentro con mis primos. En cuanto los vi empecé otra vez a llorar desconsolada. Era incapaz de parar y todo mi cuerpo temblaba. No fui capaz de coger el coche. Mi prima tubo que hacelo por mi.
Cuando llegue a casa no pude evitar sentirme mal por no haberte dicho adiós. Pero era incapaz. No podía decírtelo. Pues aunque me doliese perderte en esta vida se que estarías a mi lado por siempre. Me costó mucho poder dormir esa noche.
A la mañana siguiente sonó el teléfono. No quería cogerlo pues ya sabía lo que significaba. Ya te habías ido. El cancer había podido con tu fuerte cuerpo. De nada sirvió el año y medio de lucha al final pudo con tu cuerpo. Rompí en llanto otra vez. Te llamaba y no quería que te fueses. Nos fuimos al hospital corriendo.
No dejarme que me quede con el abuelo, por favor dejarme, quiero quedarme con él, dejarme por favor.
Mi tita loli se me acercó y me llevó fuera. Rezamos por que estuvieras bien. Ella me animaba diciéndome que ahora ya no sufrías que estabas con tu familia. Esa familia a la que tanto deseabas ver. Por fin estabas a su lado. Ya se te había acabado el sufrimiento y ahora estabas en paz. Eso me reconforto. Me abrazó fuertemente y note paz. Los días siguientes fueron muy duros. La mañana de tu entierro me sentí tan mal. Me maree y me dolió por dentro todo. Aguante fuerte por la coraza. Pero llegó el momento de decirte adiós para siempre. Ya descasaba tu cuerpo en el nicho y rompí de nuevo a llorar. No podía contenerme. Me acerque a tu tumba y me despedí.
Abuelo te hecho tanto de menos. Noto que me faltas. Ya sé que cuidas de nosotros desde la luz y que ahora estás en paz. Pero no puedo evitar sentirme culpable por no despedirme. Por no haberte dicho adiós. Pero entiéndeme por favor. No pude hacerlo. No podía decirte adiós. Adiós significa acabar con todo y yo no pude. Pues para mi siempre estarás en mi corazón.
Te quiero y te hecho mucho de menos. Espero que cuando llegue mi momento de caminar hacia la luz estéis todos esperándome abuelo. Quiero veros a todos. A el otro abuelo José a mis titos, primos y a todos aquellos que se fueron de mi lado para pasar hacia la luz. Espero conocer a tus padres y hermanas y a toda la familia que no pude conocer. Espero que todos estéis ahí cuando llegue mi momento pues nada podría hacerme más feliz que veros.
Os quiero y os hecho mucho de menos.
