Un secreto oscuro 1º capítulo

domingo, 29 de marzo de 2009


-Ya hemos entrado.
-¿Y?
-No hay nada que hacer. Llegamos tarde.
No creí su historia y ahora contemplo su cuerpo muerto en la alfombra. Todo está revuelto. Tenía que haber cuidado de ella y no lo hice. Seguro que algo estaban buscando. Que perverso puede ser el mundo.
-Inspector venga un momento.
-Voy.
-Mire.
-¿Qué narices es eso?
-Parecen muestras de sangre. Estaban detrás de ese armario en un doble fondo en la pared.
-Esto es lo que debían estar buscando por lo que se ve.
-¿Por qué tendría esto guardado? ¿Qué ocurre inspector?
Me quedé absorto contemplando aquellos diminutos votecitos y me acerqué al hueco de la pared. Papeles, documentos que parecían escritos en clave y una diminuta memoria externa. ¿Qué secreto había desvelado? ¿Qué había descubierto para que tuviera que morir? No podía entenderlo.
-¿Qué hacemos con esto señor?
-Guárdenlo y etiqueten todo. Me lo llevaré directamente al laboratorio. Busquen huellas y avisen si hay alguna novedad. Ah! y no digan nada de esos papeles y la sangre.
-Entendido
-El forense está a punto de llegar mientras tanto no entren en la habitación.
No pude evitar salir al jardín a fumarme un cigarro. Notaba como las dudas taladraban mi cabeza. ¿Quien? ¿Por qué? ¿Qué era eso tan importante que me tenía que decir?. No llegué a tiempo a nuestra reunión y se marchó. Maldita sea, tenía que haber ido por el atajo. Joder ahora está muerta.
-No deberías fumar es malo para la salud.
-¿Qué? Ah eres tu.
-Quién si no. Bueno cuéntame.
-Mujer blanca 28 años. Está en la habitación superior. No tiene síntomas evidentes de lesiones.
-Déjame a mi, yo soy la experta ¿Subimos?
-Sí
Otra vez dentro de esa casa. Fuimos al piso superior y dude en entrar otra vez en la habitación. Me quedé en la puerta observando fijamente el trabajo de Carla. Ella es capaz de encontrar una aguja en un pajar. Descubrirá qué le ha pasado.
-No veo signos de violencia. No tiene fracturas, ni golpes aparentes. Coloración extraña en los ojos de color azulada y verde. Boca limpia sin coloración. La lengua y garganta parecen estar bien. Creo que ha sido envenenada. Pero no veo signos en la boca. Será mejor que me la lleve y la examine a fondo en el laboratorio.
-¿Puedes saber con qué?
-No, nunca había visto este tipo de coloración. Puede ser un veneno nuevo. Los análisis me lo dirán. Tomaré la temperatura corporal para determinar la hora del fallecimiento.
-Voy preparando todo y te acompaño.
-De acuerdo. Chicos venir ya podemos llevarla al laboratorio. Carácter preferente.
Cogí todas la muestras y su agenda. Tendría que buscar entre sus página a algún familiar para avisarle de lo sucedido. Pobre chica no se merecía esto.
Nada más llegar al laboratorio María esperaba por mi. Tenía esa cara de haber descubierto algo importante.
-¿Qué has encontrado?
-¿Como lo sabes?
-Lo leo en tu cara.
-Ya veo que soy muy transparente. Fui al parque que me dijiste. Encontré esto.
-¿Qué es?
-Un pañuelo. Lo he analizado y contiene cloroformo. También saqué fotos del escenario. La arrastraron por la arena. Las marcas eran evidentes. Conducían al aparcamiento y encontré un pequeño frasco cerca de la arena No sabemos aún que contiene. Marcos está analizando su contenido pero no ha dado aún con la respuesta.
-Muy bien. En cuanto sepáis qué es avisarme. Me voy con Carla al deposito.
Un pañuelo con cloroformo. Seguro que la siguieron y aprovecharon la ocasión para llevársela. Que tendrá ese frasco. Seguro que de eso quería hablarme.
-A ver ¿Vas a entrar o no.?Tengo algo interesante en la muerte de la joven.
-Lo qué.
-Encontré una pequeña lesión en el cuero cabelludo.Un pinchazo. Tenía la misma coloración que los ojos. Azul y verde. He sacado muestras y ya se lo han llevado para analizar. También he sacado muestras de sangre, pelo, uñas ,contenidos gástricos y demás. Ya sabes.
-Ya. ¿Y hay algo más?
-Sí, he analizado el corazón. Sufrió una parada cardíaca. Fíjate aquí.
-La misma coloración
-Sí. Lo que le hubiesen inyectado paró su corazón. No había visto nunca algo así. Es muy raro. Este veneno dejo una clara coloración en los ojos y el corazón. Es muy extraño ¿No crees?
-Sí, demasiado extraño. ¿Sufrió?
-No, la muerte fue rápida, un minuto como mucho.
- Ya
-¿No lo coges?
-¿Él qué?
-Tu móvil. Está sonando.
-Sí diga... Vale subo ahora mismo.
Marcos tenía algo importante. Ya ha analizado los frascos y la memoria. ¿Qué contiene esa sangre que es tan urgente?
-Jefe no se lo va a creer
-¿Qué pasa?
-Primero he analizado el frasco que me entregó María. Contiene suero salino y una extraña bacteria desconocida. No había visto nada igual. He analizado también la sangre de los botes y casi todos los frascos contenían lo mismo. Salvo uno
-¿Y qué tenía esa sangre?
-La mayoría de la sangre contenía signos aparentes de enfermedad
-¿Enfermedad?
-Sí, leucemia, transtornos sanguíneos, tuberculosis, sida. A las personas que les han sacado esa sangre tenían todas esas enfermedades. Y el otro vote que tiene un contenido diferente, no es sangre
-¿No? ¿Qué es entonces?
-Es un líquido espeso. Contiene muchísimos ingredientes diferentes, Juan está ayudándome a descifrar qué es. Y la memoria externa la he pasado a Tomás, aún tardará en poder descifrar los archivos y los documentos.
Tania había descubierto algo importante . Tenía que ver con su trabajo y con esa sangre, de eso estoy seguro. Por eso me dijo que tendría que dejar el hospital. Tania ¿Que secreto oscuro descubriste?
Continuará.....
Nota de la gata: Si os ha gustado y os intriga el final seguiré escribiendo este relato. Si no os gusta avisarme y lo dejo. No sé si me ha quedado bien. Vosotros decidís. ¿Queréis que siga? ¿ Os aburre y debo pasar a otra cosa? Está en vuestras manos. No me enfadaré si no os gusta. Quiero total sinceridad. Un biquiño enooorme

Cosas pendientes, premios y agradecimientos

sábado, 28 de marzo de 2009

Hola a tod@s!!!!
Como podéis ver el tejado ha cambiado de aspecto. ¿Qué os parece? A mi me ha encantado como ha quedado. Aiiii es que está tan mono!!!!
Debo darle las gracias a Eulalia por el enorme trabajo de crearme la plantilla nueva ( En cuanto tenga algo más de tiempo te lo agradeceré como es debido). Espero que os guste y disfrutéis dejando vuestras huellas jijiji.

Ahora voy a dejar en el tejado los premios pendientes que no pude recoger por culpa del dichoso módem y otras cosillas que me han pasado en los últimos días. Aquí van todos:










Todos estos premios me han sido concedidos en los últimos días por Mari Estoy-Viva. Ya no se que decirte hija. Me tienes abrumada con tanto cariño.
Si es que me cogia el coche, me iba hasta tu pueblo, te localizaba y te daba un abrazo de oso que te dejaba seca!!!! Vamos que no te soltaba en un par de meses para agradecértelo!!!! Si es que eres la mejor!!!! Millones de gracias y perdona que no haya ido antes a por ellos. Espero que me perdones!!! Un biquiño enoooorme con toda mi alma y un enorme abrazo de oso amoroso!!! Estes premios los quiero compartir con tod@s. Así que ya podéis recogerlos y llevarlos con todo mi cariño. A por ellos mis gatit@s!!! Disfrutarlos y cuidármelos bien.

Este premio me fue concedido por Joselop44 y tiene sus instrucciones que aquí dejo a continuación:El Premio Symbelmine ('No me olvides'), fue creado el 27 de noviembre de 2008 por Maeglin, del blog "Patio de los Senescales" al cumplir su primer aniversario en la web. Con él se pretende agradecer a los blogs premiados su trabajo y esfuerzo.Los requisitos para aceptarlo son los siguientes:


1.- Elegir al menos 7 blogs o sitios de Internet que, por su calidad, su afinidad o cualquier otra razón hayan conseguido establecer un vínculo que desees reforzar y premiar con un "no-me-olvides", y enlazarlos en el post escrito.


2.- Escribir un post mostrando el premio, citar el nombre del blog o web que te lo regala y notificar a tus elegidos con un comentario.


3.- Opcional: Exhibir el premio en tu blog.
Vale mis agraciados son:
Enhorabuena a los agraciados. Espero que os guste. El resto por favor que no se me enfade. Para mi todos sois especiales pero tenía que repartirlo solo con 7. Un biquiño


Este otro premio me ha sido concedido por Mara http://mamapaez.blogspot.com/ Y tengo que compartirlo con 10 chicas. Vale pues mis elegidas para recibir este premio sois las más recientes en este tejado para agradeceros vuestro cariño. Aquí van los nombres de las 10 ganadoras:
Enhorabuena chicas por el premio!!!Espero que lo disfrutéis!!!
A continuación unos bellos poemas que me han dejado como regalo y que no he podido publicar antes.
Un angel te guarda un perro al quien amar
te cuida de los demas le ladra al intruso
te puede dar todo el amor del mundo.
Cuando le cuentas tus cosas y no te delata
nada mas te regaña cuando te gruñe.
de tino huye, te levanta en cada mañana con sus
lamidos como si fuesen palmadas.
El te quisiera decir cosas que el sabe y tu no
secretos que los demas guardan , el perro lo
sabe cuando al ladrarte va a contarte ,mientras
el humano le dices te delata habla no ladra
y a lo mejor no te dice nada por que alguna gente
es mala , tu mascota nunca te dara la espalda
al menos que las dos esten pegadas.
Cuida Tus sueños te mira con aprecio
te ofrece el cielo cuando la cola se esta
moviendo es incapaz de traicionarte
porque siempre esta ahi para amarte..
Juega contigo te da mordiscos y le Haces
cariño te llama se pone a tu lado para que
lo abrazes y le hables para que no le ladres.
Aut: Mariana

Gracias Estrellita por este precioso poema. Todos deberíamos cuidar a nuestras mascotas y nunca abandonarlas. Un biquiño enorme guapetona
MI NOMBRE ES FELICIDAD…..
SOY PARTE DE LA VIDA DE AQUELLOS QUE TIENEN,
PORQUE TENER AMIGOS ES SER FELIZ…SOY PARTE DE
LA VIDA DE AQUELLOS QUE VIVEN RODEADOS POR
PERSONAS COMO TÚ..PUES VIVIR ASI ES SER FELIZ.
SOY PARTE DE LA VIDA DE AQUELLOS QUE CREEN QUE
EL AYER ES PASADO, MAÑANA ES FUTURO Y HOY ES UN
REGALO
POR ESO..ES LLAMADO PRESENTE.
FORMO PARTE DE LA VIDA DE AQUELLOS QUE CREEN EN LA
FUERZA DEL AMOR
QUE CREEN QUE PARA UNA HISTORIA BONITA NO HAY
PUNTO FINAL.
YO ESTOY CASADA SABIAS??? ESTOY CASADA CON EL
TIEMPO,
¡¡¡Ah!!!!mi esposo es lindo, El es responsable de la solución
de casi todos
Los problemas. Él reconstruye los corazones , el cura
heridas,
El vence la tristeza…juntos el tiempo y yo tuvimos tres hijos
La AMISTAD…LA SABIDURIA…Y EL AMOR.
La amistad es la hija mayor…una chica linda, sincera,
alegre.
Ella brilla como el sol. LA AMISTAD….une a las personas,
nunca pretende herir,
Siempre consolar.
La del medio es la SABIDURIA…culta, integra, siempre fue la
mas apegada
Al padre ….EL TIMEPO!!!!!!la sabiduría y el tiempo andan siempre juntos.
El menor es el AMOR…ahhhh cuanto trabajo me da….Es
terco , a veces solo quiere
Vivir en un lugar.
Yo vivo diciendo …..AMOR…..fuiste hecho
para vivir en dos corazones
No en uno. El Amor es complejo, pero es lindo….muy lindo
Cuando el comienza a hacer estragos y perjuicios yo lo llamo
a su padre y pronto el TIEMPO….
Sale a cerrar todas las heridas que el AMOR abrió .
UNA PERSONA MUY IMPORTANTE ME ENSEÑO UNA COSA
TODO FINAL SIEMPRE ES VERDADERO, SI TODAVIA NO
CONOCES SU VERDAD, ES PORQUE
NO LLEGO EL FINAL.
POR ESO CREE SIEMPRE EN MI FAMILIA …
CREE EN EL TIEMPO, EN LA AMISTAD, EL LA SABIDURIA Y PRINCIPALMENTE EN EL AMOR
Y CON SEGURIDAD….. YO….LA FELICIDAD (LuNa) GOLPEARE A TU PUERTA
Muchísimas gracias mi bella Luna por tan hermoso poema. Me ha encantado. Yo estaré siempre ahí cuidando de ti y tus estrellitas. Solo deseo tu pronta recuperación y si en algún momento necesitas un ronroneo para clamar tu corazón yo estaré ahí para darte todos los que necesites. Un biquiño enoooorme y ponte buena rápido mi niña. Un biquiño enooorme!!!
Gracias a todos por vuestra paciencia y cariño. Ahora mismito me paso a avisaros de los premios a los agraciados y a daros las gracias por los mismos. También pondré una nota en el blog para no olvidarme de lo que me queda pendiente de publicar que tengo el ordenador lleno de notas y ya casi no veo la pantalla jajajajaja
Un biquiño enoooorme!!!Y millones de gracias!!!!

P.D. Si me he olvidado de recoger algún premio o regalo o de algo más por favor avisarme que ultimamente tengo la cabeza ida
Un biquiño

A la tarde ya tengo internet!!!!

Holaaaaaaaaaa!!!!
A la tarde ya tengo mi deseado Internet. Me acaban de llamar y tengo que pasar a buscarlo en un rato. Ahora estoy en el ciber y en cuanto acabe me voy corriendo como una loca a buscarlo. Os aviso que está tarde me pondré con el cambio de look del blog ya tengo plantilla nueva. Ya vereis que monada. Pondré todo a buen recaudo en mi blog de pruebas y luego cargaré la plantilla. Así que lo más probable que no pueda publicar, pero bueno eso ya se verá a la tarde. Tengo trabajo por delante. Gracias y bueno acabo que me voy ya corriendo a por el módem!!!!Estoy histérica!!!No se nota no? jajajajajaja Ya os leeré lo pendiente y me pondré al día con todo. A parte del cambio tengo que hacer una entrada para agradecer el curro que se ha dado Eulalia con la plantilla. Gracias gracias gracias a tod@s!!! La gata vuelve esta tarde con las pilas puestas. Me voy ya!!! A por el módem!!!!!!!!!!!!
Millons de bicos!!!!!!!!

Se me ha muerto internet :(

miércoles, 25 de marzo de 2009

Hola a tod@s!!

Perdonar por tardar tanto en comunicaros que se me ha muerto Internet y que estaré varios días sin poder publicar. Ahora estoy en un ciber escribiendo esto. Como echo de menos mi ordenador. No veáis lo duras que están estas teclas jajajajajaja.
Pues eso que estoy sin conexión. El sábado comenzó a fallarme de nuevo, pero el domingo ya se murió del todo.
Estuve más de hora y media al teléfono con los de atención al cliente (Menos mal que la llamada es gratuita si no me arruinan). Casi me vuelvo loca con ellos. Me pasaban de un lado para otro y otro y otro. Al final me pasaron con el servicio de reparación y no veáis el coñazo.
Vaya aquí y pulse 2 veces, valla allí y pulse de nuevo, abra esto, abra aquello, mire tal cosa, mire tal otra. Pues ahora tiene que ir allí y pulsar y pulsar de nuevo en esto y en esto y valla después allí y pulse aquí. Bueno creo que es un error de no se qué, a ver desinstale eso. Vale vuelva a conectar y se le tiene que instalar de nuevo. Na que no va. Que si que tiene que ir. Que le digo que aquí no se instala nada. Bueno pues reinicie. Pulse de nuevo aquí ,desconecte y vuelva a desconectar. No tio que no se instala nada. A pues va a ser que no le va el módem. Eso ya lo sabía yo se lo dije desde un principio!!! Bueno claro jajajaja, pues tendrá que pasar por la oficina más cercana y déjelo para que se lo reparen.
Más de hora y media perdida pa na. Acabé de un mal humor porque perdí el tiempo "fuchicando" en todo el ordenador cuando ya sabía que el módem se me había muerto. Aún por encima el de servicio de reparación se me ríe. Ahora me dicen que tardarán entre una y dos semanas para areglarmelo. Yo quería que me diesen uno nuevo pero se negaron y después me decían que no, que tendría que pagar el nuevo y me niego. Si es que llevo unas semanitas....
Siento las molestias por no avisaros antes pero es que cada vez que iba al centro del pueblo al ciber estaba lleno hasta los topes y hasta hoy no pude encontrar ordenador libre.
A ver si dentro de poco me arreglan el problema y por fin vuelvo a tener mi conexión en mi casa con mi ordenador de teclas blanditas y limpitas jajajaja.
No os preocupéis que estoy presionando para que me lo arreglen rápido. les solté una mentirijilla, que lo necesitaba para trabajar, porque si no ya me veo esperando más de un mes.
un biquiño enoorme
Os leeré y contestaré en cuanto me lo devuelvan que el ciber de mi pueblo es muy caro y me queda aún por ver el correo.
Millons de bicos para todos!!!

Terra Meiga.

sábado, 21 de marzo de 2009

¿Ónde vas meu mariñeiro?
Voume xuntar co meu mar.
Cheo de ledicia na miña barca
volvo tranquilo ó que sempre foi meu lar.
Ondas bravas e escuma.
Pídoche permiso pra poder voltar.
¿Ónde vas percebeiro?
Danzo entre o mar e a terra.
Loito contra auga
pra o froito desta terra poder tomar.
Pidoche permiso pra poder voltar
¿Ónde vas gaiteiro?
Vou tocar a más doces melodías
Bailan todos o meu son.
Cantigas que sáen do corazón.
Pidoche permiso pra poder tocar.
¿Ónde vas muiñeira?
Vou danzar o son do gaiteiro.
Pra poder xogar con vento.
Pra poder encher de ledicia o tua terra.
Pidoche permiso pra poder Bailar.
¿Ónde vas pulpeira?
Vou preparar estes froitos sacados do mar.
Pra encher o bandullo a todos os da terra
e os de fora tamén poden probar
Pidoche permiso pra poder cociñar.
¿Onde ides meu pobo?
Vamos todos xuntos a celebrar.
Nacemos nesta terra meiga
É algo que non se pode olvidar.
Pedímosche permiso pra o teu froito poder degustar.
Pra o teu gaiteiro poder escoitar.
Pra cas túas muiñeiras poder danzar.
Pedímosche permiso GALICIA
Terra meiga que xoga cos verdes bosques e o enorme mar.

Problemas para acceder a tu blog solución

¡¡¡¡¡Me he llevado un susto de muerte!!!!!
No me dejaba acceder al blog porque decían que mi cuenta podía ser software espía o tener virus. Os dejo el mensaje que me apareció:

Lo sentimos pero tu consulta se parece a las solicitudes automatizadas de virus informáticos o programas espía. Para proteger a nuestros usuarios, no podemos procesar tu solicitud en este momento. Restableceremos tu acceso lo antes posible, por lo que puedes volver a intentarlo en unos momentos. Mientras tanto, si sospechas que el equipo o la red han sido infectados, puede que quieras ejecutar un analizador de virus o un programa que elimine software espía para asegurarte de que el sistema no está afectado por virus u otro software malicioso.
Si recibes este error de forma continuada, quizás puedas resolver el problema eliminando la cookie de Google y volviendo a acceder al motor de búsqueda. Si deseas obtener instrucciones específicas para el navegador, consulta el centro de asistencia online correspondiente.
Si toda tu red se ve afectada, encontrarás más información en el Centro de asistencia de búsqueda en la web de Google.
Te pedimos disculpas por los inconvenientes que esta situación haya podido causarte y esperamos que en breve puedas volver a utilizar Google


Si a alguien más le pasa esto (hay muchos al parecer) eliminar todo el historial de exploración, pasar un antivirus y otro para detectar software espía y a continuación reiniciar el ordenador. Esperar un poco e intentar de nuevo entrar en el blog. no deberíais tener problemas.
Seguramente el ordenador estará limpio pero más vale asegurarse. Os dejo el aviso no valla ser que os pase a vosotros también. Tomar nota por si os pasa.
Un biquiño y espero no tener más problemas y sustos. Que casi me pega un infarto pensando que alguien me había robado o infectado el blog fuuuufff

Ya tenemos música sobre el tejado y habrá más cambios



Hola a tod@s!!!
Estoy super feliz. He logrado al fin poder poner música sobre este tejado. Después de varias horas de lucha con los códigos y otras cosas he logrado al fin aclararme. Ahora contamos con música para danzar sobre el tejado.
He recopilado mis canciones favoritas de artistas gallegos. Podréis escuchar a Carlos Nuñez, Milladoiro y Luar na Lubre. Casi todos en directo para darle más vidilla
Teneis muchas donde escoger para animar los ratos de lectura. Espero que os gusten todas las que he seleccionado.
También quería avisaros que el tejado cambiará de aspecto muy pronto. Voy a modificar la plantilla y añadir algún que otro toque personal. Os dejo a continuación algunas de las posibles imágenes nuevas.
Quiero agradeceros vuestra ayuda y todas las imágenes que me habéis mandado. Os lo agradezco de corazón. Mención especial en este tema a mi amiga Su que se ha pasado los últimos días buscando en sus cientos de cds la imagen que yo quería. Ella la había visto también hace años y la había guardado en un cd junto con otras imágenes. El caso es que esta mujer tiene más imágenes guardadas que google. Al final no pudo encontrarla porque cree que se fue a la basura en una última limpieza. De todas formas Su te agradezco de corazón el enorme esfuerzo por encontrarla y por haberme enviado tantas y tantas imágenes de gatos. Esta tarde ya sabes, pásate por mi casa a las 4 que te invito a tomar ese batido de chocolate que tanto te gusta y si te apetece nos echamos unas partidas al billar (Yo invito), que ya hace que no jugamos y voy a perder la práctica jajajaja.
Os dejo las que más casan con el nuevo cambio. Podéis opinar a ver cual os gusta más aunque yo tengo ya alguna en mente para el cambio de imagen. Un biquiño enoooorme











Hoy no publicaré

viernes, 20 de marzo de 2009

Hoy no publicaré ningún relato en mi tejado. He publicado uno en el café literario y ahora mismo no soy capaz de escribir nada. Me he quedado en blanco. No me había pasado antes. La musa se me ha escapado de repente.
Recogeré los premios que me habéis otorgado y mañana los dejaré en la vitrina. Me ha empezado a doler un poco la cabeza así que lo dejaré todo para mañana.
Espero que me disculpéis. Mañana me leo lo pendiente y publico algo nuevo. También os dejaré las posibles imágenes de la nueva plantilla a ver cual os gusta más.
Un biquiño y perdonarme

Café Literario

jueves, 19 de marzo de 2009

Antes de nada mis felicitaciones a todos los José y todos los papás de este tejado. Que tengáis un feliz día en compañía de vuestros seres queridos. Un biquiño enooorme y FELICIDADES!!!
Hoy no tengo nada preparado para publicar y tenía pendiente desde hace varios días esta entrada. Después de días de pelea con el ordenador y el office acabé rindiéndome y he empezado de cero. Cada vez que parecía que ya tenia las palabras precisas y comenzaba a escribir como una loca ZASKA!!! Se me reiniciaba el ordenador y perdía todo lo escrito. Me daba fallo el office y otra vez desde cero. O como no, al modem le daba el yuyu y adiós conexión.
Bueno voy ya al grano que me enrollo.
Café literario es un lugar de encuentro de artistas,literatos y poetas a la imagen de aquellos cafés donde se reunían éstos para exponer sus obras a sus compañeros y que ellos fuesen los primeros en valorarlas.
Mi GRAN AMIGA Charo Bolibar me ha brindado la oportunidad de poder ingresar en él. Para mi ha sido todo un honor que crea en mi y me permita participar. No sé como agradecerle tan grandísimo detalle ni como poder expresarle mi agradecimiento y mi entusiasmo.
Hasta hace poco solo tenía este tejado como papel en blanco para publicar. Ahora tengo también un café que me gustaría que tod@s vosotr@s visitaseis. Todos y cada uno de los escritos tienen "Alma" son un placer para el lector y creo que no deberíais perderos la oportunidad de leer. A continuación os dejo un fragmento de mi primer relato en el Café literario.
Os invito al café literario yo pago.
Un biquiño moi grande espero que os guste:
A través del cristal puedo ver la lluvia caer lentamente. Las horas pasan sin otra compañía que un café en la mesa y tu, mi pequeño diario. Gracias a la pluma de jade relleno tus páginas en blanco.
Palabras que describen lentamente mi vida. Una vida llena de años y experiencias varias. El tiempo pasa incansable y fugaz. Mis manos ahora están llenas de vejez y cada vez me cuesta más escribirte.
Sola en la mesa como cada tarde contemplo a mi alrededor el bullicio del café. Caras nuevas cada día, miles de conversaciones en las mesas. Solo unos pocos somos los afortunados. Disfrutamos lentamente cada día de este maravilloso lugar. (Si quieres saber como continúa pincha aquí)
P.D Mañana publicaré más en el café te lo prometo Charo. Palabra de gata. Un biquiño y muchísimas gracias por esta enorme oportunidad.

Mi cielo

miércoles, 18 de marzo de 2009

Hola mi amor

Te escribo como cada tarde cobijada por la sombra del cerezo en flor. Hace tiempo que no recibo noticias tuyas. Espero que te encuentres bien. Te hecho mucho de menos y deseo que pronto estés con nosotros.
Tu padre y tus hermanos ya han empezado a preparar todo para las navidades. Yo les digo que aún falta pero ellos insisten en tenerlo todo preparado para ti. Miguel y Javier dicen vendrás por fin y quieren tener todo listo. Yo espero que así sea. Deseo con toda mi alma que regreses pronto mi querida hija.
Esta mañana han adornado el árbol grande del jardín. Han colocado flores, lucecitas de colores, angelitos y ositos.
Miguel insistía en colocar la estrella él solito. Se enfadó un poco porque tu padre le ayudó.
Quiero hacerlo yo solo papi, ya no soy un niño pequeño, le dijo con cara de enfado.
Todos nos reímos y Javier empezó a hacerle cosquillas para que se le pasase el enfado. Colocaron guirnaldas de color oro, plata y azul entre los árboles del camino y un montón de velitas a los lados. Está tan bonito. Todos deseamos que regreses pronto con tu familia.
Los abuelos han preguntado por ti. La abuela prepara cada tarde la tarta de fresas y pone la mesa para el café. Siempre deja un plato preparado de más. Quiere que cuando llegues sepas que no se ha olvidado de su nieta.
El abuelo siempre recoge las flores blancas del prado y te prepara un ramo para darte la bienvenida. Todas las tardes espera en el porche con la mirada fija en el camino. Siempre me dice : Hoy vendrá ya veras hija, hoy vendrá por fin.
Todos se preocupan y no se olvidan que no estas. Añoramos tus risas y tu vitalidad.
Hija mía cada tarde te escribo sentada en este cerezo en flor. Cada tarde no puedo evitar fijar mi mirada en el camino ansiosa de tu llegada. Deseo que regreses pronto y que podamos estar todos juntos.
Miguel y Javier insisten en que vendrás por navidades. Siempre lo dicen.
Carla vendrá por navidades mama, vendrá estas navidades. Estaremos todos juntos mama. Carla vendrá ya lo veras. Por fin estaremos juntos y seremos felices por siempre. Estaremos juntos y Carla no tendrá que volver a irse de nuestro lado mama. Confía en nosotros.
Esta tarde las flores tienen un brillo especial. Como si supiesen que dentro de poco vas a regresar y quisieran demostrarte toda su belleza. El cerezo ha florecido y miles de flores violetas lo adornan. Los campos han vuelto a florecer y las aguas del lago son más cristalinas cada día.
Si pudieses contemplar la belleza de este lugar hija. Es todo tan bello. Más aún de lo que nos imaginábamos. No podría describirte con palabras la belleza del bosque , la pradera y el lago que nos rodea. Tu padre , Miguel y Javier van cada día a pasear por el lago y a darse un chapuzón. Yo me quedo en la arena observando sus juegos y sus risas. Siempre me piden que me bañe con ellos pero no puedo hija. Me faltas y no puedo. Recuerdo las tardes en playa, como todos jugábamos en el agua salpicandonos los unos a los otros. Cuando vengas nos bañaremos todos juntos. Guardo ese momento solo para cuando la familia vuelva a estar completa.
Querida hija te hecho tanto de menos, deseo con toda mi alma que pronto llegue el momento de tu llegada. Lo deseo con toda mi alma.
Todos estaremos ahí. Todos. No lo olvides hija. No tengas miedo cuando la luz llegue, estaremos al otro lado para darte la bienvenida y jamás volveremos a separarnos.
Un beso muy grande hija de tu padre tus abuelos y mio. Tus hermanitos Miguel y Javier te mandan besitos de fresa y abrazos de osito. Hasta pronto mi cielo.

Pesadilla: Perdida

martes, 17 de marzo de 2009

Nota de la gata en el tejado: Recibido el siguiente email:


Se ha notificado a Blogger de que cierto contenido de tu blog infringe presuntamente los derechos de autor de otras personas, según la ley estadounidense de protección de los derechos de autor (DMCA, Digital Millennium Copyright Act). 
PROCEDO A EDITARLA ENTRADA EN EL  BLOG ELIMINANDO LAS DOS IMÁGENES QUE CONTENÍA POR LAS CUALES CREO QUE SE ME HA DENUNCIADO PUES LA ENTRADA ESCRITA ES DE MI PROPIA CREACIÓN.

Nota de la gata en el tejado: Antes de leer este relato de miedo aviso que contiene escenas un poco macabras y que pueden herir tu sensibilidad. Lo lees bajo tu responsabilidad. Si después no puedes dormir recuerda: Ya te lo avisé.

Entra la noche poco a poco. El cielo tiene un color rojo intenso. A mi alrededor un descampado enorme con hierba alta y seca. No sé por qué estoy ahí. No sé como he llegado. No reconozco el lugar.
Cerca de donde me encuentro hay un pequeño montículo. Decido sentarme para ver la puesta de sol. El día se acaba y deja paso a la noche. Bajo del montículo y contemplo el horizonte.
Camino para saber donde me encuentro y si puedo ver a alguien que me indique como salir de ese gigantesco descampado.
Según avanzo noto como la humedad de la tierra deja paso a charcos enormes entre la hierba. Camino y camino. No hay nada, ni nadie. Eso me extraña. De repente los edificios desaparecen y solo queda la hierba seca. Nada más que eso.
Sigo caminando y comienzo a estar intranquila. En el horizonte no hay nada. Cada vez más oscuridad y ninguna señal de vida a mi alrededor. Camino y camino cada vez más rápido. Las piernas empiezan a fallar lentamente. La angustia recorre mi cuerpo.
Qué hago aquí?
Donde estoy?
Como he llegado?
Sigo y sigo caminando. A lo lejos una figura extraña. Camino para ver qué es. Según me acerco logro distinguir la sombra.
Ante mis ojos un precioso caballo blanco. Ojos azules y crín de plata. Se queda fijo en mi. Sus ojos azules me tranquilizan. Es tan hermoso. Nunca había visto un caballo igual. Porte de duque y ojos de rey.
Me hace una señal para que me suba a su lomo. Dudosa me acerco y lo acaricio. Otra vez la señal para que me suba. Me da algo de miedo por si me caigo pero al final me decido a hacerlo. Subo y el caballo comienza a trotar. Primero lentamente y después con más y más velocidad.
Una energía impresionante recorre mi cuerpo. Noto la brisa en mi cara. Estoy feliz. Avanzamos entre la hierba y el caballo empieza a ponerse nervioso. Duda en avanzar, yo intento tranquilizarlo y le pido que me lleve hasta casa.
Avanza lentamente con miedo. La hierba cada vez es más grande y el caballo se detiene de golpe. Comienza a relinchar, da un gran salto y me tira al suelo.
Esta muy inquieto. No para de cocear al aire y saltar. Puedo ver en sus ojos el terror.
Que está pasando?
Por qué se pone así?
Quiero acercarme a él pero no me deja. Sigue saltando asustado.
Miro a mi alrededor y me doy cuenta que hay un claro. Me acerco y veo en el suelo entre un gran barrizal una tartera vieja. Decido averiguar que pasa, que contiene esa tartera que tanto asusta al caballo. Cuando estoy suficicentemente cerca me agacho. Solo tiene agua turbia. Hay mucho barro alrededor. Vuelvo otra vez la mirada hacia ella. De repente empieza a brotar sangre.
Más y más fuerte. Un chorro enorme que me salpica. Intento levantarme pero estoy paralizada. Qué mierda es esto???!!! ¿¿Qué pasa?? No puedo moverme.
El caballo cada vez esta más y más nervioso. La sangre sigue brotando y salpicando. Quiero levantarme e irme pero no puedo, el miedo me paraliza. Cada vez más fuerte y más alto sigue saliendo sangre. Quiero irme no, quiero ver eso. Me asusto cada vez más y más.
-Levántate, vete, corre huye de eso , quieren hacerte daño. Dice una voz a mi espalda.
Consigo levantarme y caminar poco a poco. El barro empieza a tragarme y brota sangre de él . Me traga lentamente y me cuesta avanzar. Cada vez tengo más miedo, no se que está ocurriendo. Solo quiero salir de ahí.
Logro salir del barrizal y una figura pequeña se me acerca .
-¿Quien eres? ¿ Eres tu el que esta haciendo esto? ¿Por qué esta sangre? ¿Por qué me asustas?
Nada no responde. La figura avanza hacia mi de espaldas. Esta a un escaso metro de mi entonces me contesta.
-Ya no tengo nombre. Lo perdí hace mucho tiempo. No intento asustarte, solo quiero que veas lo que me ocurrió.
-Pero ¿Qué te pasó? ¿Por qué tanta sangre?
-Fui asesinada en este descampado hace mucho mucho tiempo. Dijeron que era una bruja.
-¿Quien decía eso?
-Los antiguos habitantes del pueblo.
-Y eso ¿Por qué?
-Porque una vez cuando aún era un niña, un joven me acuso de brujería por recoger de la calle un gato negro.
-¿Solo por eso?
-Sí, eran otros tiempos. Cualquiera podía ser acusado de brujo, incluso por recomendar manzanilla para el estomago. Era considerado brujería utilizar hierbas.
-Y ¿Te asesinaron?
-Sí, me trajeron hasta este descampado. Fui apedreada, golpeada y sacaron toda la sangre de mi cuerpo para purificarlo. Me arrancaron los ojos y la lengua para que no pudiera verlos desde el infierno y condenarlos con mi lengua. Eso decían.Luego me enterraron aquí en el lodazal.
-¿Como pudieron hacerte eso? ¡¡¡Solo eres una niña!!! ¡¡¡Que barbarie!!! ¿Llevas mucho tiempo aquí? ¿Necesitas mi ayuda?
-Llevo mucho tiempo. Esperando que alguien me viese. Ahora has llegado tu. Me ves y puedes escucharme. Puedes ayudarme en algo
-¿En qué?
-Llévame hasta el horizonte, tiene que haber una luz. ¿La ves?
-Sí, la veo, gírate y dame la mano.
-No, no puedo.Es mejor que no veas mi rostro.
-¿Por qué?
-Sigue desfigurado, tu solo háblame y yo seguiré tu voz.
-Vale vamos, súbete al caballo y nos iremos.
La niña se subió a lomos del caballo y emprendimos el viaje. En el horizonte una luz hermosa y enorme. Cegaba la vista pero no podías apartar la mirada. La niña bajo del caballo y se fue hacia ella.
-Ya nos veremos. Muchas gracias.
-De nada. Sé feliz.
-Lo haré llevaba mucho tiempo esperando este momento. Perdona que te asustara.
-No pasa nada. Cruza ya.
Se fundió en la luz. Un brillo enorme ilumino el prado de hierba seca. Comenzaron a brotar hermosas flores en el campo. Flores rojas que por siempre recordarían la barbarie cometida en ese lugar. Una vida arrebatada por el fanatismo y la locura.

Confuso

lunes, 16 de marzo de 2009

Hoy me siento extraño. La mañana discurre lenta y eso me da rabia. Constantemente mis ojos escapan hacia el reloj. Su tic tac me está volviendo loco. Solo deseo que llegue la hora de salir.
He recogido todas mis cosas y me he despedido de aquellos con los que he compartido tanto. Muchas horas en un mismo sitio. Tiempo perdido por todas esas salas.
No puedo evitar asomar la cabeza por la puerta para ver como discurren las demás vidas de este lugar. Siempre en movimiento de un lado para otro. Risas, conversaciones, cuchicheos y secretos.
Me alegra irme pero al mismo tiempo me siento triste. ¿Qué haré ahora con mi vida? ¿Qué me espera a partir de hoy?. Las dudas asoman lentamente por mi cabeza.
De repente ese recuerdo vuelve a mi. ¿Estaré loco? No sabría explicar bien por qué sucedió y si fue verdad o no. Yo lo viví de una manera extraña. Nunca se lo he contado a nadie. Me limité a preguntar si había ido todo bien.
-Bueno tuvimos un pequeño problema pero no fue nada.
Y yo voy y me lo creo. ¡¡Joder si lo vi!! lo que hacíais. No me vengas que fue un pequeño problema. No sé como será entonces uno grande.
Buf no puedo hablar de esto, me cabrea.
Ya sé que ellos no tienen la culpa pero deberían ser sinceros y confesar que casi la cagan de verdad.
Bueno cálmate que te estas pasando. Es que tengo ultimamente un pronto. Bueno menos mal que sé a que se debe.
Ya me dijeron que estaría así un buen tiempo. Los cambios no son aceptados por todos. Yo me enfrento a ellos siendo borde. Seguro que ahora mismo piensas menudo estúpido. En vez de levantar la cabeza y alegrarse se cabrea el tío.
Menos mal que escapé que si no, no te estaría contando esto.
Bueno claro que me digo tu no sabes de que va. Perdóname es que con los nervios por irme no te he explicado por qué estoy aquí.
Hoy me voy del hospital por fin. Tenía un tumor cancerígeno en el cerebro y en la operación casi me quedo en la mesa.
Te preguntarás que como lo sé. Pues bien, note como un escalofrío y de repente estaba viendo como me sacaban aquel enorme bulto de la cabeza. Los doctores gritaban a una enfermera porque me había puesto una medicina a la que era alérgico y ni yo sabía que lo era.
Bueno eso decía el del mostacho que le gritaba. Vi como me reanimaban y una luz enfrente. ¡¡Ostras!! Cuando vi esa luz debo reconocerte que me asusté de verdad buff. Perdona la expresión pero me acojoné de verdad.
Por suerte lograron reanimarme y acabaron de sacarme esa pelota de la cabeza. Debido al lugar donde se encontraba alojada tuvieron que extirpar parte del cerebro. Por eso creo que ahora tengo estos cambios de humor tan radicales. Paso de ser la persona más dulce y tranquila a ser un estúpido mal educado. Lo reconozco. Pero no puedo evitarlo.
Creo que sé en lo que estás pensando. Al menos estas vivo y eso es lo que cuenta. Sí tienes razón.
Me quejo y me han salvado la vida. He sido uno de los pocos afortunados que no se han ido. Ahora que lo pienso creo que mi cabreo viene porque vi la luz y no tuve los cojones suficientes para ir hacia ella. Por eso mi cabreo. No se te ocurra contárselo a nadie vale? No quiero que piensen que estoy loco. Es nuestro secreto. Entendido? Vale, te dejo, ya es la hora de irme para casa. Ya estoy más que harto de estar aquí. Han sido ya 1 año 3 meses y 5 días y quiero irme para mi casa ya. Gracias por escucharme y perdona mi mala educación. No te olvides que es nuestro secreto y no se lo debes contar a nadie.

Más premios sobre el tejado!!!


Que alegría, que alboroto, he ganado más premios piloto!!! Jajajajajajajajajaja. Perdonar se me fue momentaneamente el riego de la cabeza. A continuación voy a dejar todos estos premios sobre la vitrina del tejado







Estos preciosos premios me han sido concedidos por LuNa. Mi bella LuNa se ha acordado de esta humilde gata y le ha entregado un montón de premios. Yo he escogido estes dos Blog Joya para el alma y Premio por vuestra amistad y cariño. Tenía muchos para elegir y podía habérmelos llevado todos. Pero esta gata no quiere ser egoísta y con estos me conformo dado que se que LuNa no se enfadará. Muchas gracias de corazón. Por acordarte de esta gata. Sigue iluminando noche tras noche este tejado. Ya sabes que la gata esta hipnotizada por tu brillo y belleza. Un biquiño moi grande!!!Y GRACIAS!!!
Estes premios lo comparto con tod@s y cada uno de mis seguidores. Podéis recogerlos con todo mi cariño.



Este precioso premio me fue otorgado hace ya días pero no pude recogerlo. Te pido perdón Luna por no haber ido antes a buscarlo. Muchas gracias por pensar en mi para este bello premio. Es un honor. Te digo lo mismito que a LuNa . Espero que sigas iluminando noche tras noche este tejado afortunado. Pues tiene para él solito dos lunas que lo iluminan. Muchas gracias!!!
Este lo comparto con todas mis gatitas. Es para vosotras chicas!!!


Este tan hermoso me lo ha concedido Estoy-viva (Mari). Había también varios por recoger. me quedé con este porque me pareció muy hermoso y a esta gata le encantan las flores. Muchas gracias de corazón Mari. Ya no se que decirte ni como agradecerte tu cariño. Eres genial!!!
Este también lo comparto con tod@s vosotros. Por seguirme, por leerme, por apoyarme y darme ánimos. Simplemente por estar ahi. Muchiiisimas gracias.

Quiero antes de acabar este post tan premiado haciendo moción especial a Jose_65.
No permitas jamás que te insinúen que eres mediocre. Si alguna vez alguien osa decírtelo esta gata sacará sus uñas y sus dientes para defenderte. Quiero que recojas estes premios bien orgulloso y con la cabeza bien alta.
Esta gata premia a quien se lo merece y tu AMIGO mio te los mereces todos. Por ser como eres, por ser generoso, sensible, capaz, por luchar por tus ideas y defenderlas sin ofender a nadie. Sigue así y no cambies nunca. Aquí tienes una fiel seguidora que te quiere y te valora por ser tu mismo. Gracias de corazón por tu cariño y tus ánimos. Y recuerda eres ENORME no lo olvides nunca.

P.D Hoy no puedo avisaros de los premios espero que me perdoneis pero sois muchos y tengo que preparar mi relato de hoy. Perdonarme.
P.D.2 se me esta desfalleciendo el modem a cada rato. No sé si podré publicar algo hoy. Si el modem me deja publicaré si no tendré que dejarlo para mañana. Lo siento

Necesito vuestra ayuda

Hola a tod@s!!!
Quería pediros un favor.Estoy buscando por Internet una imagen de patas de gato. Quería cambiar la plantilla del blog y añadirle de fondo algo parecido a esto:














No doy encontrado una imagen más grande. Necesitaba que su tamaño fuera mayor. Hace tiempo vi un fondo de escritorio en un ordenador que tenia el fondo blanco con huellas de gato haciendo varios caminos y dos ratoncitos en una esquina. Si alguien sabe de esa imagen o una parecida a las que os he puesto por favor que me la envie por e-mail. Necesito que sea más grande que estas. Muchas gracias!!!

Abandonado

domingo, 15 de marzo de 2009

No pude evitarlo. La vi durmiendo la siesta en su cama y me acerqué lentamente. Me senté en el borde de la cama y se despertó. Me sonrió y volvió a dormir. Me quedé fijamente observándola. Dormía placidamente y su cara reflejaba el cansancio de los últimos días.
Decidí echarme yo también a dormir un rato. Me fui para mi cama y enseguida conseguí dormir. Al despertar me sentí algo triste. Ella me vio y enseguida vino a consolarme y mimarme.
Ahora soy tan feliz estando a su lado, que ya casi no recuerdo ese pasado triste y amargo.
No tuve lujos al nacer. Todo lo contrario. Lleve una vida difícil. Hambre, frió y suciedad por todas partes. Mis padres no pudieron cuidar de mi como debieran. Cuando ya tuve la edad suficiente me vi en la calle. Recorriendo cada día las mismas calles. Con frió y lluvia. Tembloroso y hambriento. No comprendía porque tenia que vivir así. Veía a los demás felices y contentos con sus familias.
Yo en cambio estaba solo. Cada vez que me acercaba a alguien este huía despavorido o me increpaba para que no osase acercarme.
Simplemente estaba pasando a su lado y eso no gustaba. No querían verme. Solo era un despojo para ellos. Evitaban acercarse o mirarme. Como si no viendo yo no existiese.
Estaba solo en el mundo. No tenía familia ni tampoco un hogar. No sabía lo que era la felicidad. Noche tras noche buscando un rincón donde poder dormir tranquilo sin que la lluvia o el frió se adentrasen en mi cuerpo. Todos los días intentaba buscar algo de comer pues el hambre hacia mella en mi cuerpo. Cada vez estaba más débil y desfallecía lentamente.
Una tarde lluviosa una joven noto mi presencia y se acerco preocupada. Nada más verme se asustó al ver mi estado. No dudo en buscarme ayuda y un lugar donde dormir.
Cuando desperté me encontré en una habitación grande. La luz del día me cegaba y no comprendía que hacia allí. La joven apareció en la puerta y me sonrió. Me preguntó si estaba bien. Yo asentí con la cabeza. Me preparó un baño, me dio de comer y una cama.
Pero sabía que eso seria momentáneo, pues yo no era el único en esa enorme casa. Había muchos más como yo. Enfermos, desfallecidos, sin familia y sin un hogar. Abandonados por todos.
Fui recuperando mi salud poco a poco pero seguía faltándome algo. Un hogar, una familia.
Cada vez eramos más en aquella enorme casa. Por uno que encontraba un hogar otros dos entraban. La situación era desesperante para mi. Necesitaba salir de allí, pues eso significaba que había encontrado un hogar.
Una tarde después de jugar con los demás la joven se acercó con una sonrisa.
-Han llamado interesándose por una adopción. Le he hablado de ti . Esta tarde podrás conocerla esta muy interesada en tu historia y puede que por fin tengas un hogar.
Me sentí tan tan feliz que no pude parar de rondar toda la tarde por mi miedo.
Cuando por fin tenia que salir me dí cuenta que yo no era el único que iría a esa cita. Eso me entristeció. Pues yo aún no estaba recuperado del todo y los demás estaban mejor que yo. No me iba a querer a mi. Había estado muy enfermo y sé que se lo contaría. ¿Quien quiere un enfermo? Llego el momento de conocerla y no pude evitar quedarme en un ricón. Los demás se acercaban a ella jugaban y correteaban para llamar su atención. Yo en cambio estaba inmóvil, quieto en el ricón. Se acercó a mi y me acarició. Noté una felicidad inmensa.
-Y este?Dijo acariciándome
-Bueno esta aún un poco enfermo. Cuando lo recogimos de la calle estaba muy mal pero poco a poco se va recuperando. No pasa nada si no lo quiere. Otro lo querrá adoptar.
-Y ¿Cuanto gente se ha interesado por él?
-Nadie. Al estar enfermo aún no se interesan. Además como es tan quieto y tímido no suelen preguntar por él.
-Ya entiendo. Pues lo escojo a él.
-Esta segura. Necesita aún muchos cuidados.
-No me importa. Yo lo cuidaré y le daré un hogar.
En ese momento me sentí el ser más afortunado del mundo. Por fin tenia una familia y un hogar. Por fin alguien que me amase y cuidase. Por fin un hogar.
-Bueno y tiene nombre.
-No aún no le hemos puesto nombre.
-Vale. Te llamaras Keko. A partir de ahora yo cuidaré de ti y jamás te abandonaré. Jamás
Por fin tenía nombre. Keko. Sonaba tan bien. Soy un gato afortunado. Tengo una buena familia y una madre que vela por mi. Me ha cuidado con mucho cariño y esmero. Me dio una oportunidad y siempre le estaré agradecido. Ya estoy recuperado del todo y ahora soy un gordinfón mimado. Duermo todas las noches con ella y siempre le estaré agradecido. Siempre me preocuparé por ella. Gracias por darme la oportunidad de vivir. Gracias mi mamá humana por confiar en mi.
Nunca olvidaré mi primer día en casa ni el cariño que he recibido por tu parte. Ahora ya soy más grande y no estoy tan flacucho y gracias todo a tu amor y cariño. Que recuerdos me trae esta foto mamá. Mi primer día en casa. Desde el día que te vi se fue la pena y la tristeza. Ahora tengo un hogar y muchos muchos cuidados y mimos.
GRACIAS MAMA!!!!!

Ya ha llegado la hora de los Votos!!!!


Ya ha llegado la hora!!! Comienzan las votaciones para el CETH IV.




Os preguntareis que es eso del CETH. Bueno esta gata os lo explica brevemente.
Se trata del Concurso Escribe Tu Historia de EL MOSQUITERO. Antonio E.Zafra (gran amigo y maestro jajaja) es el creador del mismo.
En esta IV edición los relatos tienen que suceder en un día soleado. Es el tema obligado para participar. En total somos 27 los participantes en este concurso. Yo he participado en él con mi humilde relato “El vasito de cristal”.
Desde este tejado me gustaría que visitaseis El Mosquitero y ya de paso os pediría que leáis los fantásticos relatos presentados. Merecen de verdad que os sumerjáis en ellos. Yo ya he leído la mayoría y me he quedado impresionada con todos. Aún no he votado pero lo haré en cuanto acabe de leer los que me quedan.
Si queréis votar solo tenéis que pinchar aquí leeros bien las instrucciones y dejar vuestros votos. En total hay que dar 5 a 5 relatos que más os gusten. Si os gusta mi relato votadme. Si no no pasa nada. Son muchos y realmente muy buenos.
Ya sabéis a leer y a votar!!!!!
Gracias a todos!!!!

Inquieto.

sábado, 14 de marzo de 2009

Acostado en el sofá puedo notar toda su inquietud. No para. Va de un lado para otro. Preocupado, no cesan los rumores en su cabeza. Que complicaciones tiene la vida. Si solo pudiera ver lo que yo veo por un instante pararía de una vez con ese paseo por toda la casa.
Esta estropeando la alfombra de tanto paseillo. De aquí para allá, de un lado a otro, recorre toda la casa.
Que manía que tiene de complicarlo todo. Si es que no vas a cambiar nunca. Hace tanto que te conozco que se que también esta noche no dormirás. Como si darle vueltas a la cabeza solucionara las cosas.
Y no para, vuelta para aquí, vuelta para allí. Que pesado es. Es que me dan unas ganas de hacer que se pare de una vez y que me preste atención.
Pero que digo si es más despistado. Ayer se fue sin darme el jarabe y no me dejo la comida preparada. Claro tuve que buscarme la vida para llegar hasta el armario grande. Luego va y me riñe. "Que me podía haber hecho daño".
Si es que no te entiendo. Tenía hambre y abrí el armario. Si llego a esperar por ti me muero de hambre. Si se le olvida desayunar a él como no se va a olvidar de mi? Pasa las tardes en el trabajo y se le van las horas. Ultimamente no para en casa. Siempre con el trabajo por aquí, trabajo por allí. Después llega a casa, se da cuenta y me pide perdón por dejarme solo tanto tiempo.
No vas a arreglar todo ahora preocupándote. Pasó y punto. Que le vamos a hacer. Yo ya intenté avisaros aquella mañana. Pero no me hicisteis caso.
Si ya notaba yo algo raro. Cuando vi al abuelo lo supe. Bueno por lo menos vino a verme y me hablo un rato.
Por que estoy más que aburrido. Vienen a visitarlo y no me hace caso. Siempre lo mismo vete para la habitación. Y claro corriendo para la habitación. Ahí encerrado toda la tarde mientras las visitas no se van.
Y después detrás de él para que me de la cena.
"Que si estoy con el informe, que si ahora en cuanto acabe te doy de cenar" y claro yo aquí muertecito de hambre viendo la tele aburrido.
Oye has vuelto!!! No te preocupes tarde o temprano se le pasará. Yo no puedo hacer nada. Ya sabes que no me hace caso.
Pero dime algo!! Ya otra vez embobada viendo como corre de un lado para otro. Cigarro tras cigarro. No para. Esto ya parece la casa de los ahumados.
Oye y por que no le dices tu algo. Intenta hablar con él para que para de una vez. Si es que me esta poniendo los nervios de punta con tanta vuelta.
Jo para ya.
A ver le vas a decir algo o no. Ultimamente no me hace caso. Me tiene abandonado. No podrías reñirle solo un poco. Que deje ya de tanto trabajar y que venga pronto a casa. Que no hace nada bueno tantas y tantas horas pendiente del trabajo. Venga ríñelo un rato.
Bueno claro que me digo. Estoy tonto. Él no puede verte. Solo yo. Y claro yo no puedo hablar con él.
No me entiende cuando le digo que estáis bien. Que os veo y que no se preocupe. Intento hablar con él pero siempre me manda callar.
"Que estoy ocupado, que ahora te atiendo en un rato". Y después estoy tan cansado de estar detrás de él que me quedo dormido y al final me mete en cama a dormir. Bueno no tengo nada que hacer. Ya se le pasará tarde o temprano porque veo que tu no podrás hacer nada. Es una pena que te hayas ido para siempre. Bueno al menos te dio de repente y no sufriste no? Contéstame!! Nada sigues ahí atontada viendo para él.No tengo ya nada que hacer. Solo soy un gato.

Lluvia de premios sobre el tejado.



Tengo el tejado otra vez lleno de premios sin colocar. Durante estos últimos días me ha sido imposible recogerlos y guardarlos en la vitrina del tejado y dar las gracias a aquellos que me los han concedido. Aquí van a continuación mis hermosos premios:




Mi gran AMIGA Mara me ha concedido este fantástico premio. Gracias de corazón. Hoy no soy capaz de expresarte mi agradecimiento. Tengo los sentimientos a flor de piel y estoy segura que empezaría a llorar y me sería imposible agradecerte todo tu cariño. Simplemente GRACIAS CON TODA MI ALMA AMIGA.



Este otro premio me ha sido otorgado por Jose ese gran poeta que llena mi tejado de sentimientos y música. Uno de mis grandes AMIGOS. Aquel que expresa en tan poco tantos sentimientos y emociones. Llena a esta gata de alegría y energía cada día gracias a sus bellas palabras. Simplemente GRACIAS DE CORAZÓN AMIGO.



Otro premio más concedido por ese gran ser llamado Mari. Premio "Todo va a ir bien""Buena suerte" Me ha llegado hasta lo profundo de mi ser. Es tan positivo y esta tan lleno de cariño que me da pena no haber pasado antes a por él. Mari nunca cambies. SIMPLEMENTE GRACIAS CON TODO MI SER.

Aquí dejo a continuación un regalo maravilloso que ha llegado hasta mi tejado de la mano de Jose. Gracias de corazón. Tiene una sorpresa dentro que no os desvelo para eso tendréis que visitarlo.


EN EL TEJADO
…Eres la vela,
que enciendes
mi alcoba.
Cuando
los demás,
la apagan…

Agradezco de corazón todo vuestro cariño y apoyo. Para mi ha sido una inyección de energía enorme. Quiero compartir estos premios con tod@s vosotros. Son vuestros. Podéis recogerlos todos. No podría repartirlo solo son unos pocos. tengo que concedéroslos a todos por vuestro cariño y por vuestros ánimos. Esta gata se siente más feliz cada día gracias a vuestra fuerza. SIMPLEMENTE GRACIAS A TOD@S DE CORAZÓN, CON TODA MI ALMA, CON TODO MI SER. GRACIAS.
P.D. No creo que me de tiempo a avisaros a tod@s. Así que disculparme.

Rendida

viernes, 13 de marzo de 2009


Reía, no podía parar. De repente ese escalofrío del alma. No podía ser. No estaba pasando otra vez. La risa se calló. Poco a poco otra vez esa sensación. No estaba ocurriendo otra vez. No podía ser.
La angustia volvió a golpearme de nuevo en lo profundo del alma. Ya sabía lo que intentabas decirme. Pero me revelé.
NO PUEDES HACERME ESTO OTRA VEZ!!! NO PUEDES!!!!NO TE DEJARÉ!!! ESTA VEZ NO!!!!
El miedo de nuevo atrapado en mi mente. Pensé para mis adentros "No puedes hacerme tanto daño. Tienes que ser indulgente esta vez. Ella y sus seres queridos no se lo merecen. Esta vez no. No puedo permitirlo"
Pasaban las horas y no había noticias. Paralizada la mente y el corazón. BLANCO. Ningún pensamiento.
Ahora que por fin había arrancado ese dolor por el ser querido me golpeas otra vez.
Palo tras palo, caída tras caída, golpe tras golpe. Sufrimiento y nada más.
No puedo más. No lo soporto ya. Mi alma esta magullada y dolorida. Me asfixias lentamente. Dices que puedo con eso y más. Pero estoy rendida, cansada. No puedo con otro golpe más. Ahora no.
Mi alma grita dolorida. Ahogada en llanto.
Siempre he ido hacia adelante. Si caigo me levanto y salto los obstáculos del camino. Pero ahora esos obstáculos cada vez son más grandes y no me dejan seguir el camino. No puedo verlo. Todo parece oscuro y la luz se va poco a poco.
Pena y nada más. Ahogada en llanto de nuevo.
Durante muchos años he sido fuerte. Ni una lágrima. Pero ahora no puedo parar. Pienso para mis adentros que tratas de castigarme por algo malo que he hecho. Que solo merezco el sufrimiento de mi alma. Solo dolor.
Si alguna vez he hecho daño sabes que no ha sido queriendo. No podría y lo sabes. Yo no soy así. No puedo guardar tanto odio ni rencor hacia nadie. No puedo. Sabes quien me ha hecho daño pero no le guardo rencor. No puedo desearle mal. No dejo que el odio se apodere de mi. Solo les deseo la felicidad. Aunque ellos me odien con todo su ser solo por ser como soy.
Otra vez lágrimas mientras saco todo esto fuera. Me siento estúpida, tonta. Por qué lloro? Por qué me siento así? Soy estúpida. No puedo, ya no puedo más.
Dame un respiro, solo uno. Déjame alguna puerta abierta. Pues ahora todo parece cerrado.
Mi luz se apaga lentamente. Me falta la fuerza de antaño. No consigo levantar mi alma ahogada, magullada, rendida y nada más. No veo bien la luz pues se aleja poco a podo de mi.
Otra vez recuerdos amargos. Otra vez nada más que sufrimiento.
Por qué? Por qué?
La vi y la angustia por ella se desvanece. Pero mi alma no brilla como antes.
Intento expresarle mi amor pero no puedo pues un nudo en la garganta me lo impide. Solo puedo besarla una y otra vez. Sus ojos brillan y eso me reconforta un poco.
No podría soportar que te llevases a alguien más de mi lado. Ahora no. Necesito su fuerza y cariño . Los necesito a todos. Por ellos soy quien soy. Vivo por ellos y lo sabes bien.
Has apartado a muchos de mi lado y día tras día lucho por seguir. No quiero que sufran por mi. No podría soportarlo.
Otra vez lágrimas. Otra vez pena. Necesito sacar esto . Lo necesito. Me ahogo cada vez más y más... déjame sacar esto fuera. Necesito expresar el dolor y sufrimiento de mi ser. La impotencia me ahoga. No puedo hacer nada más.
Recuerdos, recuerdos, sufrimiento, cada vez más fuerte, cada vez más grande. Ahogada en pena y tristeza. Ahogada en lágrimas amargas.
Solo te pido que les cuides y los dejes ser felices. Solo eso. Golpéame si quieres otra vez, a mi pero no a ellos. Solo a mi. Solo quiero que aquellos que han logrado mi felicidad aunque solo fuera por unos segundos sean felices. No me importa tener que sufrir por ello. Pero no se merecen el dolor ni el sufrimiento. No se lo merecen.
Necesito ver la luz al final del camino . Necesito saber que este sufrimiento tiene su recompensa por muy pequeña que sea. Solo eso y nada más. Lo necesito. Dame un respiro. Solo eso y nada más. Solo eso. Solo eso.

De regreso al tejado

Hola!!!
Ya he regresado de nuevo a mi tejado. Pido perdón por no dar señales de vida en los últimos días pero me fue imposible pasar por aquí. Lamento que os hayáis preocupado por no contestar. Ahora ya me voy recuperando poco a poco del susto. Aun estoy algo "chof" pero gracias a vuestros ánimos me voy recuperando poquito a poquito. Confieso que he llorado como una loca al leer vuestras palabras de apoyo y ánimo. No sabía que estabais tan preocupados por mi.
Ahora me toca ponerme al día con vuestros blogs (buff lo que tengo que leer) y publicaré los relatos de mi libreta.
Esta semana he sido incapaz de encender el ordenador. Me he dedicado a escribir en una libreta que me ha regalado mi madre en mis ratitos libres. Publicaré poco a poco lo que he escrito y tengo preparada una sorpresa que espero que os guste. Prometo ponerme al día poco a poco.
No se muy bien como expresaros mi agradecimiento por vuestro ánimo y cariño. Ahora mismo tengo la cabeza hecha un lio jajaja.
Os lo agradezco de corazón y no escribo nada más que estoy otra vez llorando. Si ya digo yo que cada vez me parezco mas a la muñeca de nenuco jajaja.
Un biquiño enorrrrrrrrrrrrrrrrrmeeeeeeeeeeeeee para tod@s!!!!
GRACIAS

Aviso de la gata

martes, 10 de marzo de 2009

Hola a tod@s
Os escribo para avisaros que durante unos días no podré publicar nada. Un familiar al que quiero muchiisimo esta en el hospital. Por eso no he estado los últimos dos días por aquí, no os he contestado, ni recogido los premios. En cuanto la cosa mejore os contestaré y recogere esos premios que tan amablemente me habéis otorgado. Mil Disculpas espero que me perdonéis.

Y no pude decirte adiós

sábado, 7 de marzo de 2009


Había llegado el día y tenía que hacerlo. Aunque no estaba preparada para tal golpe. Cogí el coche y un nudo en la garganta me ahogaba lentamente. De camino mis lágrimas intentaban escapar pero yo se lo impedía.
No podía estar así. No quería que me viese así.
Llegue por fin, el viaje se me había hecho eterno esta vez. Subí poco a poco las escaleras y después me dirigí hasta el ascensor. Otra vez esas lágrimas amargas en mis ojos.
No para ya. No puede verte así conten ese sentimiento. No arruines este momento. Que note que estás bien. Que puedes hacerlo.
Llegue por fin a la planta. El pasillo era enorme y mi corazón temblaba. Abrí con cuidado la puerta.
Ya no eras el mismo. Ahora no notaba tu fuerza y tu energía. Estabas apagado, triste. Me quedé un momento en la puerta observándote fijamente. Intentando fijar en mi mente tus recuerdos. Los recuerdos de momentos alegres y no esta situación. No quería recordarte así en mi mente. No era capaz. Me llamaste con voz débil y me acerqué. Otra vez ese nudo en la garganta. Hablamos de cosas absurdas y temas sin importancia. Yo te preguntaba como te sentías pero eras incapaz de expresarte. Y derrepente vi tus lágrimas y no pude. Tuve que irme. Corrí por el pasillo. Ahogada en mis lágrimas.
Por que tenía que sucederle a él. Ahora que podía disfrutar de la vida se apagaba. No comprendía porque te alejaban de mi. Yo te necesitaba. Yo te quería. No podía soportar perderte. Me dolía tanto por dentro que no pude reprimirme y me ahogue en llanto.
El dolor se hizo inmenso. Yo no quería que te fueras. No era capaz de soportar ese dolor que me ahogaba cada vez más. Después de un rato logré serenarme y volví de nuevo. Me preguntaste que me había pasado.
Nada es que se me metió algo en el ojo y me picaba. A mi también me dijiste.
Te cogí la mano fuertemente, te besé y acaricié. Mi mirada estaba fija en tus ojos tristes. Mi voz temblaba y te animaba. Te decía que estuvieras tranquilo que todo iba a salir bien. Que no te preocuparas, que todos te queríamos. Bromeamos un rato y te hable de cosas absurdas para poder arrancarte una última sonrisa.
Estaba destrozada por dentro. Me hice la fuerte. Otra vez deje una coraza en mi ser. Pensé para mis adentros.
Eres fuerte, puedes soportarlo. Cálmate y no llores. No dejes que ese sea el ultimo recuerdo de ti. Quiero que me recuerde alegre. No quiero que se valla con la pena de verme mal. Quiero que recuerde nuestra felicidad juntos. No podría soportar que te fueses preocupado por mi.
Llegó entonces el momento de irme. Te abrace fuertemente. Era casi incapaz de separarme de ti. Te bese una y otra y otra vez. Te di la mano. Y volví a besarte. Intenté despedirme pero fui incapaz.
Me dijiste adiós y yo te dí la espalda. No quería que me vieses llorar.
No me digas eso mañana vengo otra vez para verte. Hasta mañana abuelo.
Y noté en ese momento una tristeza enorme. Me dirigí al pasillo al encuentro con mis primos. En cuanto los vi empecé otra vez a llorar desconsolada. Era incapaz de parar y todo mi cuerpo temblaba. No fui capaz de coger el coche. Mi prima tubo que hacelo por mi.
Cuando llegue a casa no pude evitar sentirme mal por no haberte dicho adiós. Pero era incapaz. No podía decírtelo. Pues aunque me doliese perderte en esta vida se que estarías a mi lado por siempre. Me costó mucho poder dormir esa noche.
A la mañana siguiente sonó el teléfono. No quería cogerlo pues ya sabía lo que significaba. Ya te habías ido. El cancer había podido con tu fuerte cuerpo. De nada sirvió el año y medio de lucha al final pudo con tu cuerpo. Rompí en llanto otra vez. Te llamaba y no quería que te fueses. Nos fuimos al hospital corriendo.
No quería entrar.No era capaz, no quería tener ese último recuerdo en mi mente. No quería ver tu cuerpo desfallecido y muerto. Me hice la fuerte otra vez y entré. Cuando vi la palidez de tu rostro asimile lentamente que ya no estabas conmigo.
Pero tu cara ya no estaba desencajada por el dolor. Tenias cara de felicidad y descanso. Empezaron ha hablar de lo que habías dicho de noche. Llamabas por tus padres y hermanas y hablabas con ellos. Sabía que por fin estabas junto a tus padres y hermanas que te dejaron siendo pequeño. Habías vuelto con tu familia. Ellos te estaban esperando. Acaricié tus mejillas casi frías y rompí de nuevo a llorar. No quería irme de tu lado.
No dejarme que me quede con el abuelo, por favor dejarme, quiero quedarme con él, dejarme por favor.
Mi tita loli se me acercó y me llevó fuera. Rezamos por que estuvieras bien. Ella me animaba diciéndome que ahora ya no sufrías que estabas con tu familia. Esa familia a la que tanto deseabas ver. Por fin estabas a su lado. Ya se te había acabado el sufrimiento y ahora estabas en paz. Eso me reconforto. Me abrazó fuertemente y note paz. Los días siguientes fueron muy duros. La mañana de tu entierro me sentí tan mal. Me maree y me dolió por dentro todo. Aguante fuerte por la coraza. Pero llegó el momento de decirte adiós para siempre. Ya descasaba tu cuerpo en el nicho y rompí de nuevo a llorar. No podía contenerme. Me acerque a tu tumba y me despedí.
Abuelo te hecho tanto de menos. Noto que me faltas. Ya sé que cuidas de nosotros desde la luz y que ahora estás en paz. Pero no puedo evitar sentirme culpable por no despedirme. Por no haberte dicho adiós. Pero entiéndeme por favor. No pude hacerlo. No podía decirte adiós. Adiós significa acabar con todo y yo no pude. Pues para mi siempre estarás en mi corazón.
Aunque el tiempo valla pasando y tu rostro no pueda recordarlo con nitidez sé que tus buenos momentos están ahí. Se que cuidas de nosotros y que nos guias desde la luz. Seguro que algún día te habrás enfadado conmigo, pues muchas veces no he podido ser fuerte y ayudar a los demás. Pero aun me duele por dentro tu ausencia. Ahora mismo reprimo mis lágrimas al escribir estas lineas. Pero aunque sé que me duele escribir esto necesito hacerlo, necesito desahogarme.
Te quiero y te hecho mucho de menos. Espero que cuando llegue mi momento de caminar hacia la luz estéis todos esperándome abuelo. Quiero veros a todos. A el otro abuelo José a mis titos, primos y a todos aquellos que se fueron de mi lado para pasar hacia la luz. Espero conocer a tus padres y hermanas y a toda la familia que no pude conocer. Espero que todos estéis ahí cuando llegue mi momento pues nada podría hacerme más feliz que veros.
Te quiero, te quiero mucho y añoro tu vitalidad y fuerza. Ya no estoy tan triste pero sigo notando que me faltas tu y todos mis seres queridos que también se fueron por el cancer. Cuidanos desde la luz abuelo y no dejes que me pierda en el camino. TE QUIERO!! Si estas a mi lado ahora y lees estas palabras por favor manda todo mi cariño a todos de mi parte. A los tíos y a mi otro abuelo, a todos.
Os quiero y os hecho mucho de menos.

Remordimiento

viernes, 6 de marzo de 2009

-Oigan!!Oigan!!
-Tranquilo. Ya está.
-Pero...pero...
-Tranquilo. No te asustes. Estamos bien.
-Ai!! Dios mio. ¿Cómo he podido hacer eso? ¿Cómo? Dios mio no, no, no.
-Basta! Trata de calmarte no ha pasado nada. Estamos todos bien.
-Como que estáis bien? ¿Pero es que no veis lo que he hecho? ¿Como podéis decirme eso?
-Vale, cálmate y ven junto a mi familia.
-No, no puedo. No puedo enfrentarme a ellos. No!
-Sí que puedes. Ellos me han pedido que me acercará a ti. Venga vamos.
-Como eres capaz de hablarme? Después de lo que he os he hecho.
-El pasado, pasado es. Deja ya de hablar de lo que ha pasado y ven con nosotros.
-Vale. Pero ¿No están enfadados? ¿No me iréis a hacer daño?
-Claro que no. Te hemos perdonado. Como si nada hubiese ocurrido. Venga anda un poco más rápido que mi familia nos espera.
-Por qué?
-Qué?
-Por que me habéis perdonado. No me merezco el perdón de nadie.
-Sí que lo mereces. Todos merecemos el perdón si estamos arrepentidos de nuestros hechos. Ya casi llegamos.
Una mujer y un niño esperaban a los dos hombres. El niño comenzó a correr hacia su padre. Lo abrazo y le dio un beso. Luego se dirigió hacia el otro hombre. Este asustado dio un paso atrás.
-Por qué te alejas de mi? Solo quiero abrazarte.
-No vas a hacerme daño?
-No. ¿Por qué te iba a hacer daño?
-No estas enfadado conmigo?
-No.¿Me dejas abrazarte?
-Bueno...si
El niño lo abrazó y el hombre desconsolado comenzó a llorar. La mujer se acercó y lo abrazó fuertemente.
-Cálmate. Ya está. Cálmate. Venga no estés triste. No llores más.
-No puedo parar.¡ No! Mira lo que ha pasado por mi culpa. ¡No puedo!No puedo parar de llorar.
-Si necesitas llorar para desahogarte llora. Pero no llores por el remordimiento. Nosotros ya te hemos perdonado. No tienes de que preocuparte. Venga vámonos todos juntos.
-A donde?
-Allí. Nos esperan.
-Quien nos espera?
-Ellos nuestros seres queridos. Esperan ansiosos nuestra llegada.
-No, no puedo.
-Claro que sí, ven
-No, no, no. No voy, no puedo irme,no
-Sí que puedes. Puedes venir. No te pasará nada
-No, mientes!!! Eres una mentirosa. Me harán daño. Me juzgaran ¡NO VOY! ¡NOOO!
-Tranquilo, no pasa nada, tranquilo. Te prometo que nada malo te pasará.
-Como que nada malo me pasará. Mira lo que he hecho. Las sombras me cubrirán para siempre. No voy, no puedo.
-Las sombras no vendrán a por ti si vienes con nosotros.
-No puedo irme no. No puedo. Os he matado no puedo irme.
-No nos has matado. Tenía que ocurrir.
-No cogí el coche borracho y os lleve a todos por delante. Mira como han quedado vuestros cuerpos atrapados en el coche. No me perdonaran. No lo harán
-Ya tienes tu perdón, no te obsesiones y ven con nosotros hacia la luz.
-No, él me ha dicho que me juzgareis. Me estáis engañando.
-Quien te ha dicho eso?
-Él. Si voy con vosotros me haréis daño
-No le hagas caso te esta engañando.
-Me voy con él
-No, no vallas. Cruza con nosotros.
-NO! Sois diablos que me engañáis. Él me lo dijo. ¡¡¡Mentirosos!!!. No lograreis mi alma.
-Por favor déjalo ya . Es que no te das cuenta de sus mentiras. Ven o él te atrapará para siempre en su dolor
-No! No! No puedo, no puedo....
El hombre empezó a correr alejándose de la luz. Gritando desgarradamente. Comido por el remordimiento. La mujer intentó ir detrás de él. Su marido e hijo la detuvieron.
-Déjalo no podemos hacer ya nada por él. Es mas fuerte su miedo y no lograremos convencerlo. Tiene que perdonarse a si mismo si no nunca lograra cruzar. Venga vamos hacia la luz
-Papa
-Dime
-Vamos a abandonar a este hombre?
-No lo cuidaremos desde la luz todos juntos. Y algún día comprenderá que el remordimiento que tiene es injustificado pues lo hemos perdonado y logrará perder el miedo. Mientras tanto nosotros lo guiaremos desde la luz. No te preocupes. Algún día vendrá y ya no sufrirá más en su propio tormento.
-Pero papa ¿Por qué huye de la luz? Si es tan bonita y estás tan feliz en ella. La luz es maravillosa papa.
-Sí es hermosa y estoy contento de cruzar con las dos personas a las que más quiero en este mundo.
-Papi, mami y yo te queremos mucho ¿Podemos cruzar ya?
-Claro vámonos.

Premio "Blog Mágico"


Este premio ha llegado a mi tejado gracias a LuNa. Ella ilumina con su luz el tejado de esta gata. Ella es todo sentimiento y amor. Dulce y cariñosa, amiga y compañera, seguidora y protectora. Cuida en su gran manto a todas las estrellas que la siguen. Nos protege y nos da todo su amor.
Esta gata esta hipnotizada por su brillo y cariño. Cada noche subo al tejado y con mis pequeñas patitas intento alcanzarla. Aunque esté lejos sé que me ilumina y me manda todo su cariño. Gracias LuNa por tu cariño y amistad. Para mi es un honor tener gente como tu en mi tejado. Gracias de corazón!!! Te he dado ya las gracias?? jajaja. Un biquiño enoooorme.
P.D Este premio lo reparto con tod@s mis seguidores. Pues para mi tod@s sois mágic@s!!!
Un biquiño moi grande y por favor no os olvidéis de visitar a LuNa pues merece la pena conocer a una persona tan bella. Os lo aseguro!!!
P.D2 Esta tarde ya aviso a tod@s para que recojáis los premios del tejado.

Premio al "Blog esto es Pasión y lo demás es Tontería"

jueves, 5 de marzo de 2009

Otro premio más para mi tejado. A este paso voy a tener que ampliarlo porque no vamos a caber todos en él jajajaja. Esta vez a sido mi GRAN AMIGA Luna la que me a concedido este maravilloso premio. Hace poco que ilumina mi tejado (ya tengo dos lunas si es que tengo una suerte!!!!) pero para mi es una GRAN AMIGA. Ella es puro romanticismo y amor. Sus poemas están inundados de sensaciones maravillosas. Gracias de corazón Luna por este maravilloso premio. Espero que sigas en mi tejado por siempre!!!Gracias y recibe un lametazo enorme de esta gata que ahora mismo ronronea de alegría por tantas muestras de afecto.
Este premio es para tod@s. Podéis llevároslo con todo mi amor. Si hace poco que estás en mi tejado no te preocupes pues también es para ti. Muchas gracias por vuestro cariño.
P.D. Espero que paséis por su fantástico blog para conocer a esta Luna.
P.D. 2Hoy no podré pasar por vuestros blogs para avisaros. Estoy bastante liada así que espero que me disculpéis. Ahh debajo de este premio hay otro más que tenéis que recoger. Muchas gracias y disculpar que no os avise.
P.D.3 Espero que me de tiempo para publicar uno de mis relatos. Si no puedo perdonarme!!
Un biquiño moi moi grande!!!!

 
Plantilla creada por laeulalia basada en la denim de blogger.